Τελείως μετριάντζα και τέρμα ανισόρροπο το δεύτερο πόνημα των Αμερικάνων Reign of Vengeance από την Arizona… Άμα είχε ασχοληθεί κανείς με το προηγούμενο, πρώτο δίσκο τους, να ξέρει ότι έχουν αφήσει για τα καλά τις Death/Grind επιρροές και τώρα παίζουν κάτι σχετικά κουλό, το οποίο είναι αρκετά δύσκολο να περιγραφεί καθώς διαφέρει και δραστικά από κομμάτι σε κομμάτι… Σίγουρα μια πολύ δυνατή μέσα σε όλα αυτά είναι οι Slayer και το Death Metal εκ Florida όμως υπάρχουν και μερικά πιο πομπώδη, λίγο σαν Black Metal, σημεία όπως και σημεία με Black κιθάρες, ενώ αλλού οι μελωδίες θυμίζουν και Paradise Lost και σε κάποια άλλα οι κιθάρες παίζουν ασταμάτητα νεοκλασικά περάσματα. Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε και μια πολύ έντονη HardCore (και λίγο Deathcore διάθεση…) Πραγματικά όσο και αν γαργαλάει το αυτί η περίπλοκη περιγραφή, η συνθετική ικανότητα της μπάντας είναι αρκετά χαμηλή και η σύνδεση όλων των παραπάνω γίνεται πολύ ατσούμπαλα και γενικά, με μία λαμπρή εξαίρεση, δε φαίνεται να υπάρχει ένα κομμάτι που να μην έχει έστω και ένα τέρμα άκυρο σημείο… Δυστυχώς έχουν διαλέξει και για πρώτο κομμάτι αυτό με το πιο καθυστερημένο refrain στο δίσκο, τέρμα hardcore και με αρπέζια στην κιθάρα σχεδόν συνέχεια… άντε και καλή αρχή που λέμε! Ιδέες υπάρχουν καλές μπόλικες όμως το αποτέλεσμα είναι τέρμα ανομοιογενές και ανορθόδοξο… Η λαμπρή εξαίρεση στην οποία αναφερόμουν είναι το τρίτο κομμάτι του δίσκου που ακούει στο όνομα “The Master’s Summoning” το οποίο τα έχει όλα σε πολύ προσεγμένες δόσεις (γκρούβα, μελωδία κλπ) και μάλλον είναι και το καλύτερο της μπάντας έως τώρα. Όλα τα άλλα αμφιταλαντεύονται συνήθως οριακά κάτω του μετρίου. Τελικώς, μια κυκλοφορία που σίγουρα δε χάνεται τίποτα αν δεν τσεκάρεται, όμως μια μπάντα που τολμάει να βουτήξει σε άγνωστα νερά και αφήνει κάποιες πιθανότητες (που δεν είναι με το μέρος της) για πολύ καλύτερες μέρες.
5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
