Διαβάζω στο συνοδευτικό κειμενάκι ότι οι Restive Nation είναι ένα επταμελές alt-rock/electronic crossover σχήμα από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Αμέσως σκέφτηκα να χαπακωθώ για να φύγει αναίμακτα η ακρόαση και να μην έχουμε θύματα. Μετά είδα ότι το EP δεν κρατάει ότι εικοσάλεπτο, οπότε ησύχασα λίγο σκεπτόμενος ότι θα παλευτεί το πράγμα.
Διαβάζω επίσης ότι αρχικά ήταν τρία μέλη και ξεκίνησαν το 2014 μετά από μία συναυλία των Nine Inch Nails. Αδικία να δυσφημείται έτσι αυτή η τεράστια μπάντα, θα έχουν το κρίμα στο λαιμό τους πως ενέπνευσαν αυτή την κατάσταση. Επίσης, μετά από κάτι singles έβγαλαν το πρώτο τους EP “We Atrophy” το 2018. Πλέον, παίρνοντας άλλα τέσσερα μέλη (έναν πληκτρά και τρεις τραγουδιστές) μας προσφέρουν τη δεύτερη κυκλοφορία τους στη μορφή αυτού εδώ του EP.
Τρεις τραγουδιστές λοιπόν. Ο λόγος; Κανένας. Μάλλον θέλανε πιο πολλή παρέα στο studio. Είτε είχε ένα, είτε κανένα, είτε δέκα, δεν θα υπήρχε διαφορά. Σιγά τις δύσκολες και σπουδαίες ερμηνείες που θέλετε και τόσα άτομα για να κάνετε τη διαφορά. Ρε τι τραβάμε.
Σε γενικές γραμμές, μικρά σε διάρκεια τραγούδια. Κοινότυπα, διεκπεραιωτικά, άχρωμα, άγουρα, άγευστα. Μπλιμπλίκια. Πολλά μπλιμπλίκια. Μπάσο που ακούγεται πολύ μπροστά και πρωταγωνιστεί. Αστεία φωνητικά, όποιος και αν τραγουδάει. Βασικά, δεν κατάλαβα καμία διαφορά όταν άλλαζε τραγουδιστής, μπορεί και να ήταν ο ίδιος συνέχεια και απλά μας λένε ότι είναι τρεις διαφορετικοί επειδή είναι σκανταλιάρηδες και έχουν όρεξη για φάρσα.
Δε νομίζω ότι έχει πολύ νόημα να το κουράζω παραπάνω το όλο θέμα. Η μουσική των Restive Nation είναι αυτό ακριβώς που περιγράφεται στην αρχή. Το μόνο που σώζεται από εδώ είναι μία σχετικά αξιοπρεπής κιθαριστική δουλειά. Ειδικά όταν βαραίνει λίγο, ξεκουδουνίζει το κεφάλι σου από την εκνευριστική χρήση των synths.
Κρίμα δηλαδή, επειδή αν επικεντρώνονταν στην rock πλευρά του πράγματος θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πραγματικά καλό. Και φυσικά να βρουν τραγουδιστή της προκοπής. Επειδή κανείς από τους τρεις δεν είναι τέτοιος.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
