Υποκλίνομαι σε αυτή γκρουπάρα από το Βέλγιο , την οποία μέχρι τώρα δεν γνώριζα, και μέχρι στιγμής, άνετα κιόλας, αποτελεί ότι καλύτερο έχω ακούσει μέσα στο 2015. Το όνομά τους, μέσα από τη πιο αρχαία Ιρλανδική διάλεκτο, παραπέμπει στο γνωστό σε όλους μας δέντρο την Ιτιά.Το στυλ τους θα μπορούσε γενικά να χαρακτηριστεί σε majestic/symphonic black metal, αλλά πιστέψτε με, δεν χάνει καθόλου σε δύναμη. Με βασικό στοιχείο τη θυελλώδη συμφωνική επιθετικότητα του ανυπέρβλητου “Spiritual Black Dimensions” των Dimmu Borgir αυτοί εδώ οι τύποι οικοδομούν σε πολύ στέρεες βάσεις το τρίτο και, όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω, σημαντικότερο δίσκο της καριέρας τους. Χωρίς να σταματούν εκεί έρχονται να μας θυμίσουν τους συμπατριώτες μας Septicflesh σε αυτό το δίσκο που εγώ θεωρώ τη καλύτερη δουλειά τους, το “Sumerian Demons” δηλαδή. Και αν η κορυφαία στιγμή του δίσκου του “Walpurgis” μάλλον παραπέμπει στο νορβηγικό μεγαλείο, το “Great God Pan” που ακολουθεί έρχεται να δείξει το μεγάλο επίπεδο των μουσικών που με τη καλλιτεχνική τους απόφαση να προσθέσουν γκρίζες πινελιές, ακριβώς όπως και το εξώφυλλο ενός εκ των κορυφαίων δίσκων όλων των εποχών, του “Blackwater Park “ των Opeth, παραθέτουν πια ένα δυσθεώρητο εύρος μουσικών χρωμάτων πάνω στη μουσική παλέτα αυτού του δίσκου. Όσο για τη δουλειά στα τύμπανα ,τα λόγια είναι περιττά. Ο –επίσης στους πολύ καλούς prog blackesters Gorath-drummer της μπάντας έρχεται για νιοστή φορά να μας θυμίσει τη τεράστια σημασία που έχει μια άρτια από όλες απόψεις τυμπανιστική δουλειά στο τελικό αποτέλεσμα ενός μεγάλο δίσκου. Για τους φίλους της ακρότητας, απλά να υπενθυμίσω πως τα blasts που θα ακούσετε είναι πέρα για πέρα αληθινά (keep that in mind την ώρα που το σαγόνι θα χτυπάει με κρότο στο πάτωμα). Τα φωνητικά τέλος, αποτελούν το κερασάκι στη τούρτα αυτής της απολαυστικής, από κάθε άποψη performance όλων των μελών, εξαιρέτως δε, τα καθαρά φωνητικά τα οποία καταφέρνουν να μου δημιουργήσουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με εκείνα του ανυπέρβλητου Simen Hestnaes. Επαναλαμβάνω πως για εμένα αποτελεί ότι καλύτερο έχω ακούσει μέσα στο 2015 και πολύ δύσκολα το βλέπω να μετακινείται εκτός δεκάδας με το τέλος του έτους. Κομματάρες όπως τα παραπάνω καθώς και το μαγευτικά πομπώδες “Red Death” δεν γράφονται κάθε μέρα. Τα λόγια πραγματικά είναι περιττά από εδώ και πέρα.
9/10
Τάσος Δεληγιάννης
[email protected]
