Οι Ισπανοί Rervy Perkin και το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Ink” είναι μια πολύ ιδιαίτερη και φιλόδοξη περίπτωση. Το κουϊντέτο από την Murcia προχωρά σε μία τολμηρή κίνηση κυκλοφορώντας έναν διπλό δίσκο συνολικής διάρκειας άνω των δύο ωρών, κινούμενοι στον ευρύτερο χώρο που προσδιορίζεται ως progressive. Ο δίσκος είναι χωρισμένος σε δύο μέρη, το “Book Of Equinox” και το “ Book Of Solstice” χωρίς αυτό να έχει κάποια διαφορά μιας και μεταξύ των δύο μερών δεν υπάρχουν δραστικές ηχητικές διαφορές. Και λέω δραστικές γιατί όλος ο δίσκος είναι μια συνεχόμενη εναλλαγή μουσικών εκφάνσεων του ευρύτερου rock ήχου περασμένου μέσα από το πρίσμα των Rervy Perkin, άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι και τόσο. Ας πούμε για παράδειγμα, το εναρκτήριο “Opening Credits” δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα πεντάλεπτο μουσικής παρμένης από spaghetti western που δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο σε αντίθεση με το “Peanut Butterfly” που μπλέκει όμορφα μουσική από καμπαρέ, χαρούμενες μελωδίες που θα μπορούσαν να είναι παιδικά τραγουδάκια, και ένα ανατολίτικο μυστηριακό κλείσιμο σε ένα τραγούδι που ρέει όμορφα. Η μπάντα είναι πληκτροκεντρική, με τις κιθάρες να στέκονται λίγο πιο πίσω προσθέτοντας όγκο και σκληράδα όπου είναι αναγκαίο ενώ το rhythm section είναι αρτιότατο και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος του σκληρού ήχου με τις πιο ήπιες μουσικές εκφάνσεις. Στο φωνητικό κομμάτι υπάρχει επίσης μεγάλη ποικιλία, με γυναικεία, χορωδιακά, υψίφωνα μέρη που θύμισαν Andre Matos με κάποια φάλτσα, και κάποια μέρη που πλησίαζαν την απαγγελία, πάλι ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε κομματιού. Σαν επιρροές μου ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό οι Dream Theater και οι Pain Of Salvation, είναι όμως τόσες πολλές οι αλλαγές ύφους και διάθεσης στις δύο αυτές ώρες που μπορείς να βρεις τόσα πολλά στοιχεία που η καταγραφή τους είναι κάτι ανούσιο. Συνολικά το άλμπουμ δεν φαίνεται να έχει κάποια συγκεκριμένη συνοχή και φαντάζει κάπως μπερδεμένο, ειδικά στα σημεία που οι πειραματισμοί δεν λειτουργούν τόσο καλά. Ένα άλλο θέμα που έχουν είναι πως επαναλαμβάνονται σε πάρα πολλά σημεία και ίσως έτσι να δικαιολογείται η πολύ μεγάλη διάρκεια του “Ink”. Σίγουρα πρόκειται για έναν αρκετά ενδιαφέροντα δίσκο ανά σημεία αλλά κάπως κουραστικό συνολικά, από μία νεαρή μπάντα που έχει τόσο μεγάλη γκάμα επιρροών που στο τέλος χάνεται και η ίδια και δεν μπορεί να αναδείξει τον δικό της χαρακτήρα.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
