Κοιτάζοντας στο παρελθόν, είναι ίσως εύλογο το γεγονός πως οι Ne Obliviscaris από την Αυστραλία έκαναν πολύ μεγάλο ντόρο με το ντεμπούτο τους “Portal Of I”. Εκεί ώθησαν το progressive metal σε πιο extreme και αχαρτογράφητα νερά φέρνοντας κάτι το διαφορετικό. Δύο χρόνια αργότερα, το “Citadel” συνέχισε και εξέλιξε ακόμη περισσότερο αυτή την αναζήτηση προς το κάτι διαφορετικό με το αποκορύφωμα να είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους στο συνολικά, το εκπληκτικό “Urn”. Από κει και πέρα, μετά από μία πανδημία και μία αδικαιολόγητη (σ.σ: στα μάτια μου πάντα!) αναμονή έξι ετών, έχουμε στα χέρια μας αυτό που ποθούσαμε τόσο καιρό.
Tο “Exul” ήρθε και όπως είναι φυσικό οι προσδοκίες είναι στα ουράνια. Για καλή μας τύχη πιστεύω πως όλα αυτή η αναμονή εν τέλει άξιζε τον κόπο καθώς εδώ έχουμε μία ακόμη πολύ καλή δουλειά από τους τρομερούς αυτούς Αυστραλούς. Ο δίσκος από το εναρκτήριο “Equus” μας βάζει στο κλίμα για το πως θα κυμανθεί αυτός ο δίσκος, με το ωραίο groove του και τις λεπτές μελωδίες που σε μαγεύουν όσο προχωράει η ροή του κομματιού. Ίσως και το κορυφαίο κομμάτι του συγκροτήματος μέχρι σήμερα. Συνέχεια με μία πολύ καλή διλογία κομματιών (σ.σ.: “Misericorde I – As The Flesh Falls” και “Misericorde II – Anatomy Of Quiescence”) που προσωπικά τα προτιμώ αυτόνομα καθώς είναι ίσως από τα κορυφαία δείγματα progressive μουσικής που μπορεί να ακούσει κάποιος τουλάχιστον για φέτος, ειδικά το “Anatomy Of Quiescence” που πέρα από προσωπικό αγαπημένο, μπορεί και να αποτελέσει μάθημα προς όλους για το πως μπορείς να δημιουργήσεις κομμάτι που από μόνος του αποτελεί την τέλεια εμπειρία ακρόασης!
Και εκεί που έχεις φτάσει στο απόλυτο, σου έρχεται και το “Suspyre” με το τσέλο και τα περίεργα και έντονα τύμπανα που σε συνδυασμό και με το βιολί που υπάρχει σε όλο τον δίσκο γενικώς αλλά μαζί και με το “Graal” μένουν προσκολλημένα στο ίδιο μοτίβο των Ne Obliviscaris χωρίς διάθεση για πειραματισμούς, κάτι που σε κάνει να νιώθεις πως εδώ γίνεται μια κοιλιά μέχρι να έρθει το απόλυτο κλείσιμο με το instrumental “Anhedonia” που μιλάει τόσο στην ψυχή που είναι σαν να έχει λογοδιάρροια!
Το “Exul” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ίσως να μην είναι ο καλύτερος τους αλλά άνετα μπορεί να βρίσκεται εκεί δίπλα στις κορυφαίες τους στιγμές τους, κρατώντας το όνομα Ne Obliviscaris εκεί ψηλά, όπου τους αξίζει να βρίσκονται.
8.5/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
