Επειδή η παρακάτω κριτική θα είναι σχεδόν διθυραμβική, για να μη βιαστούν μερικοί να βγάλουν νωρίς συμπεράσματα πρέπει να τονιστεί πως η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει μια κάποια σχέση με το γενικότερο ήχο του heavy metal αλλά δεν είναι αυτό που ζητούν οι πολλοί. Είναι για τους λίγους αλλά πιστεύω να το εκτιμήσουν οι περισσότεροι. Δεν είναι heavy, power, thrash, death ή κάτι άλλο. Με άλλα λόγια αυτή εδώ η κυκλοφορία δεν κάνει για τους ‘’κάφρους’’ της μουσικής παρέας μας .Αν πρέπει να μπει μία ταμπέλα στο “Cheat The Gallows” αναγκαστικά, αυτή θα ανέγραφε Progressive και όχι γιατί παίζουν μακροσκελή και full στην τεχνική κομμάτια ,αλλά επειδή παίρνουν το rock και το μεταμορφώνουν και συγκεκριμένα το κάνουν αγνώριστο. Οι Bigelf παίζουν αρρωστημένα και ψυχεδελικά τόσο ώστε να μην ξέρεις τι ακούς! Από progressive και psychedelic rock μέχρι 70’s heavy metal, ακόμη δε και λίγο τι από stoner. Αυτό είναι το progressive, έτσι δεν είναι; Το “Cheat The Gallows” είναι η πέμπτη κυκλοφορία των Αμερικάνων και ως κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι πρόκειται για ένα σκοτεινό έργο, το οποίο ακούγοντάς το ,άνετα σε μεταφέρει και από ακροατή σε κάνει θεατή ενός musical στις πρώτες θέσεις του θεάτρου του οποίου κάθονται οι Beatles και οι Pink Floyd ενώ στις τελευταίες κάθεται και κρυφογελάει ο Alice Cooper(!) και το οποίο διαδραματίζεται όχι μπροστά στα μάτια σου αλλά στα αυτιά σου. Μπερδευτήκατε; Το ίδιο και εγώ! Μακάρι να τους δούμε με τους Dream Theater στην ευρωπαϊκή περιοδεία προς το τέλος του 2009 για να ξεμπερδευτούμε. Το εισιτήριό σας παρακαλώ…!
9/10
Κυριάκος Τζανής
