Δεν νομίζω πως εδώ κάποιος περιμένει να διαβάσει για το ποιοι είναι οι Overkill. Με σαράντα χρόνια στο κουρμπέτι, μία εικοσαριά δίσκους που ο χειρότερος είναι τουλάχιστον εφτάρι, μία αναπάντεχη ανανέωση από το τρομερό “Ironbound” και μετά, λες και πήραν το ελιξίριο της νεότητας, Δεκατρία χρόνια μετά το συγκρότημα συνεχίζει με τα φρένα σπασμένα και μας παρουσιάζει άλλον έναν δίσκο που τα σπάει!
Το “Scorched” είναι το εικοστό ή εικοστό πρώτο άλμπουμ (σ.σ.: αναλόγως το πως τα μετράς!) των Overkill σπάζοντας μία παράδοσή που είχε να κάνει με τις κυκλοφορίες ανά δυο, το πολύ τρία χρόνια και εξαλείφοντας όλες τις ανησυχίες που δημιουργήθηκαν μετά το “The Wings Of War” πως ίσως ήρθε η ώρα να πέσουν οι τόνοι και πως τελικά όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος. Βασικά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως εδώ έχουμε ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα από το “Ironbound” και μετά μην πω πως είναι και καλύτερό. Ως συνήθως, ο frontman Bobby “Blitz” Elsworth προσφέρει το γυαλιστερό του scowl και τις ευρηματικά πιασάρικες φωνητικές γραμμές του, ενώ οι κιθάρες του Dave Linsk είναι καλογραμμένες, με τον Carlo “D.D.”Verni, και το μπάσο του να έχει εξέχουσα θέση στη μίξη.
Το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ με τις tapping μελωδίες, τις σπασμωδικές συγχορδίες και την βιτριολική φωνή του Blitz που ακούγεται τόσο ζωντανός όσο ποτέ ξανά, σου δίνει να καταλάβεις ότι για άλλη μία φορά θα περάσεις καλά! Συνέχεια με το “Goin Home” που είμαι σίγουρος πως θα τα σπάει όλα στα live με την δυναμική και την ενέργεια του, και στα καπάκια το προσωπικό αγαπημένο “The Surgeon” και το “Twist Of The Wick”, μιλάμε για δυο κομμάτια που είναι η επιτομή του Overkill-ικού thrash όπως το έχουμε μάθει και μας αρέσει πολύ. Όσο προχωράει η ακρόαση, θα συναντήσουμε και κομάτια που μειονεκτούν σε σχέση με τα υπόλοιπα (σ.σ.: “Won’t Be Coming Back” και “Know Her Name” ένα παράδειγμα!) αλλά στο γενικό σύνολο αυτή η λεπτομέρεια δεν ακούγεται τόσο έντονα στα αυτιά μας.
Άλλη μία δισκάρα μας ήρθε από τους πιστούς υπηρέτες του thash που δείχνουν πως τα χρόνια που περνάνε τους αναζωογονούν αντί να τους ρίχνουν. Είναι βαρύ αυτό που θα πω, αλλά πιστεύω πως με την σταδιοδρομία τους όλα αυτά τα χρόνια, ίσως θα έπρεπε να βρίσκονται αυτοί στο big four αντί κάποιων άλλων!
8.5/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
