Μερικές ακροάσεις μετά και αδυνατώ να συλλάβω αυτό που έχω μόλις ακούσει. Ο λόγος για τον ασύλληπτα, φανταστικό, νέο δίσκο των Joel Hoekstra’s 13 με τίτλο “Running Games”, ο οποίος έρχεται έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο “Dying To Live”. Όσοι από εσάς δεν γνωρίζετε τον ίδιο και κατ’ επέκταση το εξαιρετικό του παίξιμο, να σας πω απλά πως πέραν των Whitesnake και των Trans–Siberian Orchestra που συμμετέχει, στο παρελθόν έχει περάσει από τις τάξεις των Night Ranger, των Foreigner αλλά παράλληλα αποτελεί και ενεργό μέλος της ζωντανής μπάντας της Cher.
Όπως και στο “Dying To Live”, η δυναμική της μπάντας παραμένει ίδια με τον Russell Allen (Symphony X, Adrenaline Mob) στα lead και δεύτερα φωνητικά, τον Vinny Appice (ex-Black Sabbath, ex-Dio) στα τύμπανα, τον (θεό) Tony Franklin (ex-The Firm, Blue Murder) στο μπάσο και τον Derek Sherinian (Sons Of Apollo, ex-Dream Theater, Black Country Communion) στα πλήκτρα. Μοναδική διαφορά ότι έχει παραμείνει αποκλειστικά στα δεύτερα φωνητικά, δίχως κάποια leads, ο «μπορώ-να-τραγουδήσω-ό,τι-στυλ-θες» Jeff Scott Soto (Sons Of Appollo, Trans–Siberian Orchestra). Με τέτοια σύνθεση, πως μπορεί να αποτύχει ο δίσκος;
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, το “Running Games” ξεκινά με το “Finish Line”, ένα έντονο κλασικίζον hard rock/heavy metal κομμάτι, το οποίο ακούγεται τόσο φρέσκο. Οι εξωφρενικές μελωδίες και riffs που προσφέρει ο Hoekstra σε συνδυασμό με την τεράστια, μελωδική φωνή του Russell Allen το κάνουν να ηχεί σαν το απόλυτο rock anthem, έτοιμο να κατακτήσει και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Θες τα solos ανάμεσα σε Sherinian και Hoekstra; Θες το βροντερό rhythm section; Όλα συμβάλουν. Το “I’m Gonna Lose It” ακολουθεί αμέσως και συνεχίζει τη μαγεία με έναν κλασικό hard rock ρυθμό, με την κιθάρα να μπαίνει μπροστά παρουσιάζοντας στον ακροατή ποιοτικά riffs, εξαιρετικές αρμονίες και solo ενώ από την άλλη έχουμε μια φανταστική απόδοση από τον Allen. Η αρχή σου εξάπτει την φαντασία!
Το “Hard To Say Goodbye” ανεβάζει το πήχη με το μελωδικό του πέρασμα και το κάνει το απόλυτο hit, αφού διαθέτει ένα από τα καλύτερα refrain του δίσκου. Οι δεξιότητες συγγραφής τραγουδιών του Joel έρχονται πραγματικά στο προσκήνιο με αυτό το κομμάτι, με τον ίδιο να ξέρει διαισθητικά πως να κάνει κάθε μέρος του τραγουδιού να σε κρατάει να το ακούσεις μέχρι τελευταίας νότας. Το “Lonely Days” είναι ένα βαρύ, semi ballad κομμάτι όπου εδώ σε κερδίζει και πάλι με μια εξαιρετική απόδοση ο Allen. Από την άλλη υπάρχει και το “Fantasy”, θυμίζει τις ένδοξες μέρες του hard rock λες και βγήκε από το χρονοντούλαπο. Στο “Cried Enough For You” το δραματικό στοιχείο και οι ανάλογες μελωδίες σε ξεγελούν στην αρχή, αφού δεν σε προϊδεάζει σε τίποτα για το δυναμικό μπάσιμο, πριν έρθει το “Take What’s Mine” και δεν μπορείς να σταματήσεις να κουνάς το κεφάλι σου πάνω κάτω με οδηγό την κιθάρα.
Ο δίσκος κλείνει τόσο όμορφα με το ομότιτλο “Running Games”, που σου αφήνει ένα αίσθημα μελαγχολίας. Από τις καλύτερες ακουστικές συνθέσεις που έχω ακούσει. Ο Joel Hoekstra είναι μεγάλο ταλέντο από οποιαδήποτε πλευρά και να το δεις. Το “Running Games” είναι μια άλλη απίστευτη προσθήκη στην δισκοθήκη των οπαδών του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Βάλτε το στην διαπασών για να ακούσουν οι γείτονές σας.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
