Το γεγονός ότι οι Manowar ήκμασαν στα 80’s και κατάφεραν να γίνουν ένα από τα μεγαλύτερα metal μεγαθήρια το οφείλουν κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στο Ross The Boss (κατά κόσμον Ross Friedman). Κακά τα ψέματα, αλλά οι μισές και βάλε συνθέσεις τους πάνω στα riffs του στηρίχθηκαν. Ο ήχος τους χρωστάει πολλά σ’ αυτόν. Δεν είναι τυχαίο που με την αποχώρησή του το 1996 οι “Metal Kings” ξεκίνησαν μία σταδιακά κατηφορική πορεία, την οποία σήμερα μόνο ως κατάντια μπορώ να χαρακτηρίσω. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτός εδώ ο κύριος για να μας δείχνει που και που πώς παίζεται σωστά το epic metal. Ναι, ο πολέμαρχος επέστρεψε. Δύο χρόνια μετά το αξιοπρεπέστατο New Metal Leader, o Ross και η παρέα του συνεχίζουν εκεί ακριβώς όπου σταμάτησαν. Χωρίς καμία αλλαγή στο line-up (δεν υπάρχει λόγος άλλωστε) και με τις ευλογίες του Odin στο τσεπάκι του, ο chief ετοίμασε δέκα επικές όσο δεν πάει και in-your-face συνθέσεις, έχοντας πάντα στο πλευρό του τον καλό του φίλο Patrick Fuchs και ένα rhuthm section που μοιάζει λες και ξεπήδησε από την κόλαση. Το Hailstorm δεν πρωτοτυπεί. Δεν υπάρχει χώρος για πρωτοτυπίες εδώ. Εξάλλου στο άκουσμα νέων ύμνων όπως Kingdom Arise, Hailstorm, Crom (το πνεύμα των Virgin Steele ζει!) ή το επιβλητικό από κάθε άποψη Great Gods Glorious, το τελευταίο που θες είναι η πρωτοτυπία. Ακόμα και το πιο light Dead Man’s Curve που είναι και το πιο μέτριο κομμάτι του δίσκου, έχει και αυτό λίγη από την κιθαριστική μαγεία του “αφεντικού”. Το Shining Path απλά μας δείχνει πως θα ηχούσαν οι Manowar στο Louder Than Hell εάν ο Ross The Boss ήταν ακόμα εκεί, ενώ το ημιμπαλαντοειδές Among The Ruins πετυχαίνει άμεσα το σκοπό του, δηλαδή να σε κρατήσει χαλαρό για το μεγαλοπρεπές φινάλε. Empire’s Anthem. Με το που άκουσα την εισαγωγική μελωδία ένιωσα μία απίστευτη ευχαρίστηση φέρνοντας στο μυαλό μου τις μέρες του ένδοξου -και λίγα λέω- Battle Hymns. Σίγουρα το κομμάτι αποτελεί το βαρύ πυροβολικό του δίσκου. Η ακρόαση τελείωσε. Το μόνο κακό που διέκρινα από αυτή την ιστορία ήταν ότι δε μπορούσα να ξεχωρίσω ποιο από τα δύο ήταν καλύτερο, το New Metal Leader ή το Hailstorm. Οπότε πιστεύω θα ήταν δίκαιο να πω ότι και τα δύο ήταν τέλεια. Ας ακούσουν ο Joey και οι άλλοι κάτι από αυτούς μπας και δούμε κανένα album της προκοπής και από δαύτους. Όσο για το εξώφυλλo, ελπίζω αυτός ο αετός να γίνει η νέα επίσημη mascot του Ross γιατί πραγματικά λέει. Αυτά. Hail!
8,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
