Πολύ καλός και ο δεύτερος δίσκος των Γερμανών Heavy/Powerάδων, Sacred Gate σε κλασσικό ύφος Iron Maiden και με ακόμα περισσότερες δόσεις Virgin Steele και Iced Earth αυτή τη φορά σε σχέση με τον περσινό δίσκο τους. Επίσης σε αυτόν το δίσκο υπάρχει και περισσότερο Γερμανικό 90s Power feeling (πράγμα που ειδικά σε συνδυασμό με την τραχεία φωνή φέρνουν αρκετά σε Grave Digger σε κάποια σημεία) και κάποια λίγα σημεία που φέρνουν σε Warlord κυρίως σε κάποιες φαντασίες της κιθάρας. Βασικότατη διαφορά σε σχέση με το ντεμπούτο είναι ότι η μπάντα είναι πιο κοντά στο να δημιουργήσει έναν δικό της ήχο και σιγά σιγά απομακρύνεται από τους κόλπους της βασικής επιρροής της, δηλαδή τους Iron Maiden. Επίσης κάτι πολύ καλό σε σχέση με το ντεμπούτο είναι ότι οι συνθέσεις και φαίνεται να έχουν δουλευτεί κάπως περισσότερο ηχητικά αλλά και να έχουν κάπως καλύτερες δυναμικές, αποφεύγοντας θεαματικά αυτήν την κατά σημεία flat διάθεση του προκατόχου. Το μόνο, ίσως για κάποιους, αρνητικό σε σχέση με το ντεμπούτο είναι ότι οι μελωδίες της ηλεκτρικής και συγκεκριμένα στα leads και τα solos είναι πιο «πίσω» σε σχέση με τις συνθέσεις και φαίνεται να έχουν μπει σαν σε δεύτερη μοίρα με σκοπό πιθανόν να ενσωματωθούν πιο αρμονικά μέσα στα κομμάτια. Γενικώς όμως ο δίσκος είναι ακόμα πιο ψηλά κατά δύο σκαλοπάτια από τον περσινό και οριακά κοντά στο να αγγίξει το τέλειο. Όλα τα στοιχεία που έκαναν το ντεμπούτο δισκάρα υπάρχουν και εδώ ενδυναμωμένα! Ακουστικές μελωδιάρες, ολοζώντανο rhythm session και τρομερές ρυθμικές κιθάρες, ενώ η ελληνική ομογένεια σε φωνητικά και lead κιθάρα δίνει ρέστα! Η ελληνική θεματολογία σε αρχαία ιστορία και μυθολογία είναι σαφέστατα άλλο ένα ατού για τον δίσκο. Πραγματικά μόνο κομματάρες εδώ μέσα! Από τα τρομερά εναρκτήρια “The Immortal One” και “Tides of War” που σε σβερκώνουν απευθείας για σωστό κοπάνημα, μέχρι το υπερηχητικό “Gates of Fire” και την τρομερή «μπαλάντα» “Never to Return”. Το instrumental “The Final March” σκοτώνει ενώ το πιο Manowarικό “Path to Glory” κατεδαφίζει!! Όλος ο δίσκος στάζει καύλα και τελειώνει με το δεκατριάλεπτο έπος “The Battle of Thermopylae” το οποίο είναι λες και ξεπετάχτηκε από το “Seventh son of the Seventh Son”… Τελικώς μοναδικός δίσκαρος που εισβάλει βίαια στην προσωπική μου αγαπημένη 20άδα για φέτος και θα πρέπει να προβληματίσει όλους τους λάτρεις του καλού Heavy Metal.
9/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
