Η ακρόαση του πρώτου άλμπουμ των Καλιφορνέζων Black Sheep Wall μου δημιούργησε, εκτός από ψυχικά τραύματα, αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου, «τι σκατά αμαρτίες έχω κάνει και πρέπει ν’ασχολούμαι με τέτοιες μαλακίες». Ακούγεται σκληρό σαν φράση, αλλά καθίστε κι εσείς να το ακούσετε και θα δούμε τι θα λέτε μετά. Με τίτλο “I’m Going To Kill Myself” και τους δύσμοιρους ακροατές να αναρωτιούνται «τι το λες και δεν το κάνεις», η τρίτη δουλειά των Black Sheep Wall είναι μακράν χειρότερη από τα άλλα δύο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Βασικός παράγοντας αποτυχίας του νέου τους άλμπουμ είναι τα Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕ-ΚΤΑ φωνητικά του μπασίστα της μπάντας που άφησε στην άκρη το μπάσο και πήρε στα χέρια του το μικρόφωνο, τα οποία κάνουν υπερβολικά δύσκολη την ακρόαση καθώς είναι αρκετά δυνατά και με συνεχή παρουσία ώστε να μπορέσεις τουλάχιστον να επικεντρωθείς στο οργανικό κομμάτι. Δεν είναι οι μεγάλες διάρκειες των κομματιών που κάνουν το “I’m Going To Kill Myself” απίστευτα κουραστικό, η μάλλον δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Η ακρόαση μου έφερε στον νου μου εικόνες ατόμων που πάσχουν από μανιοκατάθλιψη και καθισμένοι σε μια καρέκλα κουνάνε πάνω-κάτω το κεφάλι τους σε μια επανάληψη χωρίς τέλος. Έτσι λοιπόν και οι Black Sheep Wall βάζουν κάτω το κεφάλι και αρχίζουν τις επαναλήψεις του ίδιου riff, με έναν τυπικό sludge ήχο που έχουμε ξανακούσει πλειστάκις, σε αρκετά αργούς ρυθμούς που σπάνε σε μερικά γρήγορα σημεία για να επανέλθουν στα ίδια και από πάνω, τα ουρλιαχτά του τραγουδιάρη που κλαψουρίζει «Συγγνώμη μπαμπά, σε απογοήτευσα ξανά». Η μουσική είναι πραγματικά μια μορφή ψυχανάλυσης για τον καλλιτέχνη, στην περίπτωση των Black Sheep Wall όμως την ψυχανάλυση την χρειάζεται ο ακροατής στο τέλος του δίσκου. Φυσικά και οι χιπστερομεταλλάδες (αν υπάρχουν τέτοιοι) θα τους αποθεώσουν όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν με πολλούς παρόμοιους «δήθεν» δίσκους, εδώ όμως μιλάμε για μουσική και όχι για μόδες, οπότε η βαθμολογία μου είναι και συμβολική εκτός από ουσιαστική.
3/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
