Τα γραπτά μένουν. Έτσι και εγώ δεν θα βγω να πω ότι η σχέση μου με τους Sacred Outcry ήταν μια περίπτωση έρωτα από την πρώτη ματιά ή ακρόαση στην προκειμένη περίπτωση. Είχα βρει το ντεμπούτο τους καλό, μπορείτε να διαβάσετε την άποψη μου εδώ, και αυτό που παραδέχομαι είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου και των ακροάσεων το βρήκα ακόμα καλύτερο. Είχα λοιπόν μεγάλη περιέργεια να ακούσω το νέο τους υλικό.
Οι λόγοι πολλοί. Πρώτος και σημαντικότερος η συμμετοχή στον σχήμα ενός από τους πιο αγαπημένους τραγουδιστές. Η φωνή του Daniel Heiman είχε ντύσει δύο από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών, αυτά των Lost Horizon. Η επανεμφάνιση του με τους επίσης δικούς μας Warrior Path είχε μόνο αυξήσει την δίψα μου για να τον ακούσω σε πιο πολύ υλικό. Δεν είναι όμως ο μόνος που πλαισιώνει τον ηγέτη του σχήματος Γιώργο Απαλοδήμα (μπάσο) μιας και όλη η σύνθεση είναι φρέσκια με τους Steve Lado στις κιθάρες και Δευκαλίων Δήμο στα τύμπανα. Ο δεύτερος λόγος ήταν το ότι το υλικό ήταν concept και όσοι με ξέρουν γνωρίζουν την αδυναμία μου σε αυτά.
Μια γεύση είχαμε πάρει με το πρώτο lyric video για το “The Voyage”, το οποίο και ήταν ένα εξαιρετικό δείγμα αλλά τολμώ να πω ότι δεν ήταν καν το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ! Έτσι ξεκίνησα την ακρόαση του άλμπουμ με πολύ μεγάλες προσδοκίες που πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο πέρασμα είχαν καλυφτεί στο έπακρο.
Το “Towers Of Gold” είναι το υγρό όνειρο κάθε μουσικόφιλου που μεγάλωσε με σχήματα όπως οι Lost Horizon, οι Helloween, οι Blind Guardian, οι Manowar αλλά και σε έναν μεγάλο βαθμό η ευρύτερη Europower metal σκηνή που μεσουράνησε πριν δεκαετίες. Είναι μελωδικό, μπομπάτο και επικότατο! Είναι το soundtrack που θα ζήλευε κάθε σοβαρή sword & dagger ταινία.
Τα πενήντα πέντε του λεπτά περνάνε σε μια ανάσα. Ίσως το ποιο εντυπωσιακό του χαρτί είναι η ποιότητα και το βάθος των συνθέσεων. Σε κάθε ακρόαση έπιανα τον εαυτό μου αν εστιάζει σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι καινούργιο. Είναι ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει τον οπαδό που θέλει να ακούσει κάτι πιασάρικο αλλά και τον οπαδό που θέλει να εμβαθύνει στην μουσική. Είναι εμπορικό αλλά σε καμία περίπτωση ανάλαφρο!
Για την ερμηνεία του Heiman θα πω ότι για εμένα είναι η πιο ολοκληρωμένη του σε άλμπουμ και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Μια φωνή τόσο μοναδική που δεν μπορεί παρά να σε συνεπάρει. Ακούγοντας το “The Flame Rekindled” η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο. Ο άνθρωπος απλά καταθέτει ψυχή σε μια ερμηνεία, καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ, που θα πρέπει από εδώ και πέρα να είναι σημείο αναφοράς και σύγκρισης για τους τραγουδιστές στο μέλλον.
Ποιότητα και ποσότητα. Ακούγοντας το “Towers Of Gold” κατ’ επανάληψη καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να υπάρχει έστω ένα δευτερόλεπτο σε αυτό που να μην έχει δουλευτεί όσο δεν πάει. Υπάρχει τέτοια αρμονία, τέτοια λεπτομέρεια που φοβάσαι πως αν η προσοχή σου αποσπασθεί έστω και για μισό λεπτό θα χάσεις κάτι σημαντικό στην ακρόαση. Σε επίπεδο παραγωγής το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: ήχος κρυστάλλινος που επιτρέπει της συνθέσεις να αναπνέουν και να αναδεικνύουν τον χαρακτήρα τους στο έπακρο. Σίγουρα σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο και η παρουσία του Steve Lado πίσω από την κονσόλα.
Αν έχω ένα παράπονο από το “Towers Of Gold” είναι ότι διαρκεί μόλις πενήντα πέντε λεπτά. Ξέρετε ότι δεν αγαπώ και πολύ τα άλμπουμ μεγάλης διάρκειας αλλά εδώ δεν θα έλεγα όχι σε υλικό τέτοιας ποιότητας να ακουμπά ακόμα και τριψήφια νούμερα! Και πως άραγε θα μπορούσα να πω το αντίθετο όταν ακόμα και το μεγαλύτερο σε διάρκεια ομώνυμο κομμάτι, το οποίο διαρκεί σχεδόν δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά, κυλάει στα αυτιά του ακροατή σαν ένα τρίλεπτο. Τόσο απλά ακόμα και σε αυτή την συγκλονιστική στιγμή το συγκρότημα δίνει ρεσιτάλ ποιότητας.
Τι κάνει ένα άλμπουμ κλασσικό; Κατά την άποψη μου η αντοχή του στον χρόνο. Θεωρώ λοιπόν ότι το “Towers Of Gold” θα το ακούω με τέτοια αγάπη σε δέκα χρόνια όπως σήμερα ακούω το “Somewhere Far Beyond” ή το “Rage For Order”. Αν κυκλοφορήσει άλμπουμ καλύτερο από αυτό, στο είδος του, φέτος ή του χρόνου θα είμαι ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος.
Αρθρογραφώ από το 1996. Απόλυτο βαθμό παίζει να έχω βάλει μετρημένες στα δάχτυλα φορές και έχω τσακωθεί με αρκετό κόσμο για αυτό. το “Towers Of Gold” παίρνει το απόλυτο με το σπαθί του.
10/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
