Το deathcore έχει γίνει τόσο πολύ δημοφιλές στην Αμερική που δε μπορούμε να το διανοηθούμε, κυρίως επειδή δεν έχουμε επαφή με τον ήχο εδώ στην Ευρώπη. Όσοι όμως παρακολουθούν YouTubers, ειδικά Αμερικάνους, ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ. Και υποτίθεται μετά από τόσα χρόνια το είδος θα έπρεπε να έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει, αλλά αυτό δεν έχει γίνει ακόμα σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον.
Θα μου πείτε τώρα, μα γιατί μας τα λες αυτά ρε μεγάλε; Οι Mélancolia είναι Αυστραλοί. Κι όμως, η αγορά της Αυστραλίας έχει πολλά κοινά με αυτήν της Αμερικής, αρκεί να αναλογιστείτε ότι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του deathcore που λατρεύουν στην Αμερική, οι Thy Art Is Murder, είναι Αυστραλοί.
Κι έτσι βγάζει νόημα η πρώτη δισκογραφική απόπειρα των Mélancolia από τη Μελβούρνη. Αυτοί βέβαια κινούνται στον ήχο του blackened deathcore, δίνοντας περισσότερο βάση στην ατμόσφαιρα εις βάρος των παραδοσιακών δομών του είδους. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι οι ποιότητα στον ήχο τους, κάτι που τους κάνει να ακούγονται φρέσκοι και παράλληλα να μη φαίνεται ότι πρόκειται για ντεμπούτο.
Βέβαια, εμένα προσωπικά δε με άγγιξαν τόσο, κυρίως γιατί μου έφεραν στο μυαλό τους Carnifex, με τους οποίους μοιράζονται πολλά ηχητικά. Είναι πολύ βαρύ σαν άκουσμα όμως και κρατάνε μπόλικες διαφορές σε σχέση με τους προαναφερθέντες. Σε σημεία, μάλιστα, οι πιο παραδοσιακές δομές, μπορούν να φέρουν στο μυαλό ίσως και τους Cradle Of Filth.
Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει κοινό στην Ελλάδα που να γουστάρει αυτόν τον ήχο. Βέβαια το ότι εγώ δεν έχω βρει κανέναν θαυμαστή του ήχου δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας. Γι αυτό αν κατα τύχη γουστάρετε πολύ τον ήχο δώστε του δίσκου μια ευκαιρία.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
