Οι Septagon μας έρχονται από το Heilbronn της Γερμανίας, όπου σχηματίστηκαν το 2013. Στις τάξεις τους βρίσκονται βετεράνοι μουσικοί, όπως οι Alexander Palma (Them, ex-Lanfear), Markus Ullrich (Them, ex-Lanfear) και Markus Becker (Atlantean Kodex, ex-Seldom Refuse), ενώ το 2019 τα τύμπανα ανέλαβε ο Daniel Buld (ex-Brain Damage, ex-Paradox). Στα οχτώ χρόνια ύπαρξης μας έχουν χαρίσει δύο ολοκληρωμένα albums, το “Deadhead Syndicate” του 2016 και το “Apocalyptic Rhymes” του 2018, ενώ τώρα κυκλοφορούν το “We Only Die Once”, με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα.
Σύμφωνα με τους ίδιους, το είδος με το οποίο καταπιάνονται είναι το thrash/speed metal, κάτι το οποίο είναι εμφανές ήδη από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου κομματιού “Demon Divine”. Όμως όσο προχωράει το τραγούδι, και φυσικά όσο προχωράει γενικά ο δίσκος, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μουσική τους δεν βαδίζει μόνο σε thrash μονοπάτια αλλά υπάρχει και το στοιχείο του power metal, τόσο έντονο που θα ταίριαζε περισσότερο αν λέγαμε ότι ο χαρακτήρας του δίσκου είναι heavy/power. Και αυτό γιατί μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος των κομματιών να δεσπόζουν γρήγορες κιθάρες με βαριά riffs και εκρηκτικά τύμπανα, με τη μπότα να δίνει συχνά μεγάλο πόνο, όμως τις περισσότερες φορές που έρχονται τα φωνητικά υπάρχει μια μετατόπιση προς το power metal, κυρίως λόγω των μελωδικών φωνητικών γραμμών του Markus Becker.
Βέβαια, δεν είναι μόνο στα σημεία που τραγουδάει ο Becker που η μουσική πηγαίνει προς το power αλλά πολλές φορές thrash και power συνυπάρχουν, όπως για παράδειγμα όταν τα τύμπανα είναι γρήγορα και καταιγιστικά ενώ από τις κιθάρες ακούγονται μελωδικά riffs και arpeggios, ενώ σε άλλα σημεία η μουσική είναι καθαρά power, κυρίως στα πιο αργά και μελωδικά περάσματα, όπως στην όμορφη μελωδική εισαγωγή του “How To Kill The Boogeyman”. Το thrash μέρος του δίσκου έχει μια πιο βαριά και μοντέρνα προσέγγιση, με γεμάτο ήχο, που δεν αφήνει το σβέρκο σου σε ησυχία, αν και υπάρχουν στιγμές, όπως στην εισαγωγή του “Gardens Of Madness”, που η προσέγγιση είναι πιο old-school με γρήγορα thrash-άτα riffs που ακολουθούνται από καταιγιστικά τύμπανα και γρήγορο τεχνικό solo.
Γενικά αυτή η συνύπαρξη thrash και power δεν ξενίζει καθόλου, μιας και οι Septagon έχουν βρει τον τρόπο να τα εναλλάσσουν με πετυχημένο τρόπο, ενώ η power πλευρά των συνθέσεων δεν υστερεί καθόλου σε βαρύτητα, οπότε ο ακροατής συνεχίζει να χτυπιέται αδιάκοπα. Το πρόβλημα όμως που υπάρχει στο “We Only Die Once” είναι ότι η φόρμουλα που έχει βρει το συγκρότημα, τόσο στη μουσική όσο και στα φωνητικά, επαναλαμβάνεται διαρκώς σε όλα τα τραγούδια. Και ενώ, ναι, περνάς ωραία, μετά τη μέση του δίσκου αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο έντονη μια αίσθηση επανάληψης που γίνεται κουραστική.
Ίσως αν ο δίσκος είχε ένα δύο τραγούδια λιγότερα να μην ήταν τόσο αντιληπτό αυτό. Στα δέκα, όμως, τραγούδια και στα σαράντα δύο λεπτά διάρκειας είναι δυστυχώς εμφανές. Παρόλα αυτά, αυτός δεν είναι λόγος στο να μη δοθεί μια ευκαιρία για ακρόαση στο δίσκο. Είναι σίγουρο ότι όποιος το ακούσει θα περάσει καλά και ίσως για πολλούς να μην είναι και τόσο κουραστική αυτή η επανάληψη. Όπως πάντα, τον τελευταίο λόγο έχει ο ακροατής.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
