Τρία χρόνια πριν, όταν οι Λονδρέζοι Serpent Venom κυκλοφόρησαν τον πολύ καλό πρώτο δίσκο τους “Carnal Altar”, υπήρχε η εντύπωση στους doom κύκλους πως ίσως βρέθηκαν οι συνεχιστές του έργου των τεράστιων Cathedral και των Saint Vitus, και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο πόνημα της μπάντας που θα τους ανέβαζε στον θρόνο τους. Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά η ενθρόνιση αναβάλλεται προς το παρόν, μιας και το νέο τους άλμπουμ “Of Things Seen And Unseen” δεν κρίνεται ικανό να τους ανεβάσει τόσο ψηλά. Το πρώτο στοιχείο που δεν με ικανοποίησε είναι το θέμα της φωνής. Είναι πολύ άνοστη για το συγκεκριμένο είδος, δεν έχει αρκετό όγκο ούτε καμιά ιδιαιτερότητα, στοιχεία απαραίτητα σε ένα μουσικό είδος με μικρές ταχύτητες και επαναλαμβανόμενα μουσικά θέματα. Δεύτερον, οι συνθέσεις είναι υπερβολικά λιτές ακόμα και για τα δεδομένα του doom, και βρίσκω πως τους λείπει η φαντασία που βγάζουν μπάντες όπως οι The Wounded Kings για παράδειγμα. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που κάνουν το “Of Things Seen And Unseen” κατώτερο του προκατόχου του και κατώτερο των αναμενομένων από τους φίλους το doom. Από την άλλη, έχει κάποια πραγματάκια που αξίζουν το χρόνο του ακροατή. Με ήχο για doom σεμινάριο, κιθάρες πιο πένθιμες και από νεκρική πομπή σε βροχερή μέρα, και με τραγούδια όπως το “Death Throes At Dawn” με το ενδιαφέρον και μακροσκελές κιθαριστικό σόλο, το “Sorrow’s Bastard” με την απίστευτη riff-άρα της αρχής και το πιασάρικο βασικό verse, και τέλος το “Burning Free” που κλείνει και τον δίσκο το οποίο από τη μέση και μετά έχει κάποιες εξαιρετικές μελωδίες, το “Of Things Seen And Unseen” δείχνει πως έχει κάτι να πει. Άσε που σιγά σιγά και με κάθε ακρόαση καταφέρνει και τρυπώνει ύπουλα στο υποσυνείδητο και το εκτιμάς όλο και περισσότερο. Όσο αφορά τον θρόνο του doom, αφήνεται προς το παρόν στους άλλους διεκδικητές. Μέχρι την επόμενη φορά.
6.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
