Τελικά η παραγωγή είναι το πιο σπουδαίο πράγμα σε ένα δίσκο. Σχεδόν ένα χρόνο πριν, έκανε τους Ιταλούς Skull Daze να ακούγονται σαν Αμερικάνοι 80’s rockstars. Οι Diamond Dogs είναι το δεύτερο συνεχόμενο κεραμίδι που μου έπεσε κατακέφαλα. Σουηδία και country rockξαφνικά έγιναν ένα, έτσι απλά. Αφήστε, ξέρω. Μείνατε και εσείς με το στόμα ορθάνοιχτο. Από την αρχή μέχρι και το τέλος του The Grit And The Very Soul, το μυαλό ταξιδεύει στα βλαχοχώρια της Νότιας Αμερικής, με τον πρώτο λόγο να έχει η φυσαρμόνικα και αμέσως μετά το μάλλον απαραίτητο Jack Daniels μπουκάλι. Αυτό πάει να πει ατμόσφαιρα Bob Dylan, κιθάρες Lynyrd Skynyrd και συναίσθημα από Nazareth. Φαντάσουένα Blind In Texas σκηνικό προσαρμοσμένο στο σήμερα. Το ψιλιάζεσαι βέβαια από το ντεμοντέ εξώφυλλο, αλλά στο άκουσμα της καταγωγής τους δε μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στον παραγωγό. Και τα 11 κομμάτια του album είναι 70’s (ίσως και πιο πίσω), δίχως ίχνος βελτίωσης στον ήχο και σχεδόν όλα να μοιάζουν να έχουν γίνει σε one-take εκτέλεση, με κυμαινόμενη διάρκεια -κλασικά- μεταξύ 2 και 3 λεπτών. Το κακό όμως είναι πως, πέρα από τη retro διάθεση, ο δίσκος δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω. Προβλέψιμο μέχρι και την τελευταία νότα του και με τα ίχνη βαρεμάρας να εμφανίζονται πριν καν φτάσουμε στα μισά της ακρόασης, το The Grit And The Very Soul δύσκολα θα κερδίσει την εμπιστοσύνη μας ώστε να μας κάνει να πάμε και να καταθέσουμε τον όβολό μας. Κάπου εδώ θα έλεγα “καλή τύχη την επόμενη φορά”, αλλά εδώ μιλάμε πλέον για τη 14η δουλειά τους, επομένως τα πράγματα για τους Diamond Dogs είναι σκούρα.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
xaris@greekrebels.gr
