Θα ξεκινήσω κάπως επιθετικά λέγοντας ότι από την μετέπειτα πορεία των Sirenia δεν είχα και ιδιαίτερες απαιτήσεις. Παρότι οπαδός του female fronted metal είχαν αρχίσει να μην μου γεμίζουν το μάτι από το ‘Nine Destinies and a Nightfall’ καθώς το style τους είχε αρχίσει να γέρνει πολύ προς pop μονοπάτια και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Μετά όμως την live εμπειρία που είχα όταν ανέλαβαν το support στους Katatonia πέρυσι, απλά έπαψα να τους παλεύω. Και τώρα αυτό! Και ναι, είναι γεγονός κυρίες και κύριοι, οι Sirenia είναι επισήμως οι χαμένοι της χρόνιας, έχοντας κυκλοφορήσει έναν από τους πιο υπερβαρετούς δίσκους του ιδιώματος. Δεν θα κράξω τις μπάντες που έχουν κάνει στροφή προς άλλα μονοπάτια και όπως συμβαίνει συνήθως με πιο εμπορικό ήχο, γιατί αν είναι καλοί σ’ αυτό, δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω. Αλλά όταν βλέπω μπάντες σαν τους Sirenia να ξεκινούν με μια χαρά προοπτικές και να καταλήγουν πιο βαρετοί και από επίσκεψη στη θεία Μαργιόλη, με πιάνει ένα κάτι. Τι άλλο να πω για αυτόν τον δίσκο; Μάλλον ότι η μπάντα ξέμεινε από ιδέες; Ότι η Aylin πραγματικά προσπάθησε για να ακουστεί τόσο ξεψυχισμένα επίπεδη; Ότι και να πω σίγουρα δεν θα είναι καλό οπότε σταματάω εδώ. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και κάποιες μπάντες με παρόμοια χαρακτηριστικά κατά τη γνώμη μου.
4/10
Αγγελική Καπίρη
