Κάπου μ’ έχει κουράσει η υπερπληθώρα κυκλοφοριών που ουσιαστικά δεν έχουν τίποτα καινούριο να προσφέρουν στο χώρο του συμφωνικού power metal και ειδικά στο λεγόμενο female fronted. Μπορεί να έχει αναρίθμητους οπαδούς ανά τον κόσμο αλλά προσωπικά μιλώντας τα περισσότερα συγκροτήματα ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια.
Από αυτόν τον κανόνα δυστυχώς δεν ξεφεύγουν ούτε οι Empress. Δημιουργήθηκαν το 2018 στη Philadelphia των Η.Π.Α. και διεκδικούν το δικό τους κομμάτι απ’ την «πίτα» του συμφωνικού power. Με μια πολύ καλή είναι η αλήθεια, γυναικεία φωνή πίσω απ’ το μικρόφωνο, δεν έχω αμφιβολία ότι θα το πετύχουν. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Όσον αφορά τη μπάντα, προφανώς ναι. Όσον αφορά εμένα όμως ως ακροατή, μάλλον όχι.
Το “Fateweaver” είναι σίγουρα καλοδουλεμένο και αναμφίβολα έχει τις στιγμές του. Άλλωστε το όνομα του Dan Swanö στη μίξη και το mastering εγγυάται πάντα ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Το ύφος του album έχει ως βάση των ήχο των Kamelot (σ.σ.: κυρίως), Epica, Within Temptation και τα λοιπά. Σίγουρα δηλαδή δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν.
Τα τραγούδια του δίσκου, χωρίς να είναι άσχημα, δεν έχουν και κάτι αξιοσημείωτο για να προσέξει κάποιος. Ωραίες μελωδίες, καλές φωνητικές γραμμές, συνεχή χρήση των πλήκτρων που προσδίδουν το συμφωνικό του πράγματος αλλά από προσωπικότητα μηδέν. Θα μου πείτε βέβαια (σ.σ.: και δικαίως) ότι πρέπει όλες οι μπάντες ν’ ανακαλύπτουν τον τροχό εκ νέου; Φυσικά και όχι! Όμως η έλλειψη προσωπικού ύφους αποτελεί, για εμένα τουλάχιστον, ανασταλτικό παράγοντα για να εκτιμήσω μια κυκλοφορία.
Ίσως οι ρέκτες του ήχου να εκτιμήσουν παραπάνω το “Fateweaver”. Εγώ απ’ την άλλη μεριά, θα περιμένω μήπως και φανεί η προσωπικότητά τους σε κάποια μελλοντική κυκλοφορία τους. Ως τότε όμως…
5/10
Στάθης Παντιώρας
[email protected]
