Σας έχει τύχει ποτέ να παρακολουθείτε ένα συγκρότημα για χρόνια και ξαφνικά, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, να σταματάτε να ασχολείστε και τόσο μαζί του; Τα παιδιά της λίμνης (αλήθεια, πόσο άρρωστο όνομα αν σκεφτεί κανείς την ιστορία πίσω από αυτό;) είναι μία τέτοια περίπτωση για εμένα και αποτελούσαν και ένα από τα πλέον αγαπημένα μου στις πρώτες μουσικές μου αναζητήσεις, έχοντας όλες τις κυκλοφορίες του στη δισκοθήκη μου μέχρι και το “Blooddrunk” του 2008. Και μετά… κενό.
Από τα “Halo Of Blood”, “Relentless Reckless Forever” και “I Worship Chaos” που προηγήθηκαν δεν μπορώ να πω ότι έχω αναμνήσεις, οπότε το πιο πιθανό είναι να τα άκουσα χωρίς να τους δώσω παραπάνω σημασία. Ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που έκατσα και ασχολήθηκα περισσότερο με την καινούρια, δέκατη, full-length δισκογραφική απόπειρά τους το οποίο τελικά μου ξύπνησε ευχάριστες αναμνήσεις, αφού είναι ένα πολύ ωραίο δισκάκι.
Φυσικά, δεν περίμενα να ακούσω κάτι διαφορετικό πέρα από το γνωστό extreme melodic metal στο οποίο επιδίδονται από την αρχή της καριέρας τους, με μεγαλύτερη έμφαση στο melodic στοιχείο, αφού το μόνο extreme ήταν και είναι τα φωνητικά του Alexi Laiho. Πολύ ωραία riffs και solos, πλήκτρα που έχουν τον δικό τους χαρακτηριστικό ρόλο και ανεβάζουν τις συνθέσεις όποτε χρειάζεται και απλοϊκό μεν, δυνατό δε, rhythm section το οποίο κάνει τη δουλειά του μια χαρά. Οι Bodom έτσι κι αλλιώς ξέρουν τι θέλουν να κάνουν μετά από τόσα χρόνια, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι όλα τα μέλη, πλην του κιθαρίστα Daniel Freyberg που μπήκε το 2006, είναι μαζί από το 1997 και την ίδρυση της μπάντας (και ακόμα παραπάνω αν υπολογίσουμε την πρώτη μορφή τους με το όνομα Inearthed).
Μερικά κομμάτια που ξεχώρισα είναι το πολύ δυνατό εναρκτήριο “This Road”, το thrashy “Glass Houses”, το “Kick In A Spleen” με το υπέροχο groovy σημείο και το παιχνίδι των πλήκτρων ενώ εντύπωση μου προκάλεσε το “Hecate’s Nightmare” με τον hard rock ρυθμό του. Δεν νομίζω πάντως να έχει αυτό το hit-άκι το οποίο κάνει τη διαφορά, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αφού κάθε τραγούδι έχει κάτι να δώσει στο τελικό αποτέλεσμα.
Η παραγωγή είναι άψογη ενώ στο εξώφυλλο βλέπουμε τον Roy, τον θεριστή, στην πιο διαφορετική και σκοτεινή μορφή του μέχρι τώρα. Καιρός ήταν να τον παρουσιάσουν όπως του αξίζει. Ένα album, λοιπόν, το οποίο σίγουρα δεν φτάνει τις δισκάρες του παρελθόντος αλλά αξίζει να έχει πάνω του το logo των Children Of Bodom. Πολύ καλή κυκλοφορία για παλιούς και νέους οπαδούς των Φινλανδών.
7/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com