Παραμένοντας στο ίδιο μήκος κύματος στα πλαίσια των ατμοσφαιρικών κυκλοφοριών, το συγκεκριμένο full-length album αφήνει και αυτό με την σειρά του το στίγμα του στην atmospheric black metal μουσική σκηνή. Από την Ουκρανία αυτή την φορά ο Severoth μας με τον ομώνυμο τίτλο της μπάντας του, μας απασχολεί με την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του.
Όσο και να μου κάνει εντύπωση, πρόκειται για one-man band, με τον Severoth (Bezmir, Endless Battle) να βρίσκεται πίσω απ’ οτιδήποτε ακούτε. Αν και η ιδέα γεννήθηκε το 2007, το 2013 πήρε σάρκα και οστά με την συλλογή του “Nordlys”. Από τότε ανά περίπου ένα με δυο χρόνια μας απασχολεί με κάποια κυκλοφορία του, μετρώντας τέσσερα albums.
Στην δισκογραφική του πορεία, λοιπόν, έρχεται να προστεθεί το πέμπτο του full-length album, το “Vsesvit”. Κρίνοντας από την διάρκεια και την ποιότητα των κομματιών, μπορώ να πω πως τα δυο αυτά χρόνια συνθέσεων αποτελούν έκπληξη, συγκρίνοντας το με το γεγονός πως άλλες μπάντες με μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό χρειάζονται πέντε χρόνια.
Ήδη γνωρίζετε ποια είναι η άποψη μου για τις μεγάλες χρονικά κυκλοφορίες και για τραγούδια με μέσο όρο δεκαπέντε λεπτά. Παρ’ όλα αυτά, είναι τέτοιο το υποείδος του black metal που πραγματικά σε κυκλοφορίες όπως αυτές το απαιτεί. Αν έπρεπε να το κατατάξω κάπου θα έλεγα πως παίζει atmospheric/depressive black metal, καθώς αρκετές από τις μπάντες που μπορώ να διακρίνω ως επιρροές του κινούνται πάνω κάτω στο ίδιο είδος.
Πιο συγκεκριμένα το όλο ύφος του album, μου θυμίζει έντονα το “Torn Beyond Reason” των Woods Of Desolation. Τέτοια κιθαριστικά περάσματα είναι άκρως χαρακτηριστικά για την ολότητα του black metal. Ωστόσο, μέσα σε όλο αυτό που διαφορετικά θα θύμιζε φλυαρία, έχει προστεθεί και ο παράγοντας ενορχήστρωση. Πέρα από τα όργανα που μπορούμε να διακρίνουμε, έχει γίνει σοβαρή δουλειά και στο ατμοσφαιρικό κομμάτι της κυκλοφορίας, με τα διάφορα εφέ στα πλήκτρα να γεμίζουν τον ήχο.
Βέβαια, ο λόγος που πιστεύω πως πρόκειται για depressive black metal κυκλοφορία, οφείλεται τόσο στα φωνητικά όσο και στα ρυθμικά μοτίβα. Πέραν των ψαλτικών σημείων, τα ουρλιαχτά στα υπόλοιπα σημεία θα τα χαρακτήριζα suicidal φωνητικά, θυμίζοντας έντονα μπάντες όπως Psychonaut 4, Happy Days και Make A Change… Kill Yourself. Όπως καταλαβαίνετε, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία στην συγκεκριμένη σκηνή, η γοητεία και ο ρομαντισμός της όλης υπόθεσης κρύβεται πίσω από την μοναδικότητά του. Είναι ένα αρκετά εύηχο album, ωστόσο πολλοί θα είναι αυτοί που δεν θα το ακούσουν μέχρι το τέλος.
8/10
Γιώργος ΧατζηΪωαννίδης
gchatzis21@icloud.com
