Συναντάμε και πάλι τους Shroud of Despondency με μία καινούργια δουλειά και πάλι, που αν είσαι γνώριμος μαζί τους θα την εκτιμήσεις σαν κάθε άλλη. Για όλους τους υπόλοιπους αρχίζω λέγοντας, ότι φαινομενικά η μπάντα σου κάνει για πολύ true, έχουν το image που παίζει και αυτό σημαντικό ρόλο, από μουσική επίσης έχουν ένα μεγάλο θετικό ότι είναι αρκετά αυθεντικοί, κάνοντας μία μίξη στους ήχους τους που αγγίζει τεράστιο εύρος που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα είχαν καμία ευκαιρία να βρεθούν στον ίδιο δίσκο. Στο διαταύτα, παίζουν black κυρίως, αλλά δεν λείπει η ποικιλομορφία, που προσεγγίζει μονοπάτια progressive rock, 70’s rock, death και ambient ήχους, με αισθητές γεύσεις αμερικάνικης κουλτούρας. Αυτό που διάβασα και κατάλαβα είναι ότι μέσα από αυτόν τον δίσκο των Shroud of Despondency δεν μπορείς να διαλέξεις μεμονωμένα κομμάτια, είναι μία ολοκληρωμένη δουλειά με αρχή, μέση και τέλος, που σίγουρα θα μπερδέψει πολλούς, διότι από τι μία ακούμε ωμό black metal 90’s φάση, με ουρλιαχτά, growls μαζί με ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε και από την άλλη μπαλάντα με αμερικάνικο ύφος και καθαρά φωνητικά, που σε κάνουν να απορείς “είναι οι ίδιοι με πριν;“. Αν δείτε τον δίσκο ως ένα μεγάλο κομμάτι στυλ δομής έκθεσης δίνω πολύ περισσότερες πιθανότητες να αρέσει στον ακροατή, από την άλλη αν θες να διαλέξεις κάποιο κομμάτι, δύσκολα θα βγάλεις άκρη (αν βγάλεις).
7/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
