Δεν έχω λόγια για να περιγράψω πόσο σέβομαι τον Rogga Johansson. Ο άνθρωπος είναι η επιτομή του death metal riffing και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Για πάνω από 20 χρόνια, τυραννάει τα αυτιά των οπαδών του ακραίου ήχου με δαιμονισμένα riff και αρρωστημένες συνθέσεις και συνάμα έχει παίξει σε κάποια από τα πιο cult συγκροτήματα του ακραίου ήχου, βλέπε Paganizer, The Grotesquery και πολλά άλλα.
Αυτό το “και πολλά άλλα”, μάλλον πλέον αρχίζει και γίνεται πρόβλημα… Ο Johansson, μόνο το 2018, είναι ενεργός σε όχι ένα, όχι δύο… αλλά σε ΕΦΤΑ συγκροτήματα, μετρώντας 6 πλήρεις δίσκους και ένα EP. Φέτος είχα την ευκαιρία να ακούσω και το “… And You Will Obey Me” των Down Among The Dead Men, αλλά και το “From The Mouth Of Madness ”, του project Johansson/Speckmann. Και οι δύο κυκλοφορίες υπέφεραν από έλλειψη πρωτότυπων ιδεών και δημιουργικότητας, αν και το δεύτερο είχε κάποια καλά στοιχεία.
Έρχεται η ώρα να ακούσω και το τρίτο πόνημα του Johansson για το 2018, κάτω από το όνομα Ribspreader. Μπορεί κάποιοι να τους ξέρετε από το γεγονός ότι ο Dan Swano, έχει παίξει στον πρώτο τους δίσκο. Αυτή τη φορά οι Ribspreader φτιάχνουν ένα concept δίσκο, συνέχεια του “The Van Murders” του 2013, το οποίο αναφέρεται σε δυο χαρακτήρες, τους The Cleaner και Mr. Filth. Ένας μύθος τρόμου, που μόνο το σουηδικό death metal θα μπορούσε να αναπαράγει σε ήχο. Θα μου πείτε, έχεις γράψει τόσες λέξεις και ακόμη τίποτα για την μουσική. Μα τι να γράψω για τη μουσική, αφού έχουμε ένα ακόμη δίσκο, χωρίς καμιά πρωτοτυπία και ακριβώς με τον ίδιο ήχο που έχουν τα προηγούμενα και άλλα projects του Johansson;
Συγνώμη, αλλά ο σεβασμός που έχω για τον ταλαντούχο κιθαρίστα, αρχίζει και στερεύει. Όπως και οι ιδέες του, στο να γράψει πλέον κάτι καλό. Δεν ξέρω αν τον αναγκάζουν οι εταιρείες με τις οποίες συνεργάζεται να στύβει το μυαλό του για καινούργια τραγούδια και δίσκους, αλλά είναι εμφανής η έλλειψη και πάλι της δημιουργικότητας. Κλασσικά death metal riffs, στο γνώριμο ύφος, αρρωστημένα φωνητικά και συνθέσεις που έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές.
Μόνο το instrumental “The Cleaners Theme II”, μπορώ να πω ότι μου έκανε εντύπωση και αυτό γιατί είναι αρκετά μελωδικό και κάπως μακριά από τον κλασσικό death metal ήχο του Johansson. Άντε και το opener “Departure LA”, το οποίο έχει στο riff μια blues αισθητική. Μήπως ο κιθαρίστας πρέπει να σκεφτεί να κάνει κάποιο διάλλειμα και να επανέρθει μετά από κάμποσο καιρό; Θα πρότεινα το δίσκο μόνο στους φανατικούς του σουηδικού death metal και πάλι με επιφύλαξη.
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
