Εδώ έχουμε να κάνουμε με περιπτωσάρα. Οι Silenced Minstrel είναι ένα one-man band από τη Μαλαισία, ιδιαίτερα ενεργοί τα τελευταία χρόνια, με τα album τους να ξεκινάνε από το “Volume 1” αλλά στο έκτο album αποφάσισαν αντί για το 6 να χρησιμοποιήσουν το 666. Να σημειώσω ότι δεν είχα ξανακούσει το όνομά τους ούτε σαν απλή αναφορά, και εξαιτίας της προέλευσής τους θέλησα να είμαι ελαστικός μαζί τους.
Δε μου άφησαν κανένα τέτοιο περιθώριο όμως. Ο τύπος εδώ προσπαθεί να επιστρέψει τη μουσική στην παλαιολιθική εποχή της, όπου η κουλαμάρα και η τιποτενιοσύνη πλασαρόταν ως κουλτούρα και άποψη. Δε μπορούν να γίνουν όλοι Venom, τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι τέτοιο οφείλεις να έχεις τουλάχιστον μια συνοχή. Ας αφήσουμε στην άκρη την παραγωγή, μιας και αυτός ο παράγοντας είναι σχετικά υποκειμενικός, και σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον καταφέρνουν να πετύχουν το old-school ήχο που θέλανε να φτιάξουν, μακριά από κάθε είδους πλαστικούρα.
Από την άλλη μεριά όμως, το να χρησιμοποιείς ένα πρωτόγονο drum machine σου αφαιρεί πολλούς πόντους όταν θες old-school οργανικό ήχο. Πέρα από αυτό το γεγονός πάντως, οι συνθέσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα πατροπαράδοτο και back to the basics (που λένε και στο χωριό μου) black/death με στοιχεία από την πρώτη γενιά του black metal (από τα 80s δηλαδή, στοιχεία που πολύς κόσμος απορρίπτει ότι είναι black metal) αλλά τίποτα δε μπορεί να τις στηρίξει. Το συνθετικό επίπεδο είναι από ανεπαρκές μέχρι κοινότυπο, συνοχή δεν υπάρχει, τα φωνητικά είναι απαράδεκτα και εκτός τόπου και χρόνου, στιχουργικά και μουσικά έχουμε κλισέ αναμασήματα, με αποτέλεσμα να υποφέρω κατά την ακρόαση.
Ελπίζω πως δε χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω για να σας ενθαρρύνω να μείνετε μακριά από δίσκους σαν κι αυτόν. Πρόκειται για πλήρες χάσιμο χρόνου και το πιθανότερο είναι πως θα βλαστημάτε που χάσατε το χρόνο σας με κάτι που δε μπορεί καν να πλησιάσει τη μετριότητα.
2/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
