Ομολογώ πως είχα καιρό να ακούσω έναν πραγματικά κακό δίσκο. Μία ακρόαση στους φίλτατους Αμερικάνους Stilllife θα σας πείσει για αυτό. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως… Εδώ έχουμε μια prog/power μπάντα από το Μίσιγκαν και την πρώτη δισκογραφική της απόπειρα, με τον ‘πρωτότυπο’ τίτλο Requiem. Τα παιδιά εδώ μας λένε ότι έχουν επηρεαστεί από μπάντες όπως οι Iron Maiden, οι Symphony X, οι Fates Warning και οι Queensryche. Μην περιμένετε τίποτα εντυπωσιακό όμως. Μετά από ένα απροσδιόριστο εισαγωγικό κομμάτι, πάμε στην ουσία του δίσκου… ψυχρολουσία! Ένας κουβάς με παγάκια, που παρόλο που είναι καλοκαίρι, δεν τον χαίρεσαι! Η συνέχεια είναι ελαφρώς καλύτερη, αφού μέσα στο χάος θα βρείτε μια δυο καλές ιδέες, αλλά και πάλι η κατάσταση δεν σώζεται ιδιαίτερα, με επίπεδες συνθέσεις, σημεία που επαναλαμβάνονται σε βαρετό βαθμό και φωνητικά που πολλές φορές γίνονται ενοχλητικά. Η μίξη του ήχου είναι τραγική, πράγμα που κάνει την κατάσταση ακόμα πιο ανυπόφορη. Θα μπορούσε να είναι μία μπάντα που αποτελείται από τους απόγονους του Κακοφωνίξ, οι οποίοι με κάποιο τρόπο έφτασαν στο Αμέρικα, αλλά δεν είναι. Σίγουρα υπάρχουν καλύτερα πράγματά να ακούσετε, όσο για την μπάντα, σίγουρα θα χρειαστούν πολλές ώρες σοβαρής δουλειάς για να καταφέρουν να γράψουν κάτι της προκοπής.
3/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
