Θα κάνω αλλαγή πλεύσης για ακόμα μια φορά, αφήνοντας ξανά το metal πίσω μου, αφού θα εισχωρήσω σε stoner/desert rock νερά. Και για να το κάνω αυτό θα φτάσω μέχρι το Colorado των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου θα συναντήσω τους Stone Deaf. Η αμερικάνικη μπάντα σχηματίστηκε το 2014 από τον Dust Chapin, ο οποίος έγραψε τον πρώτο δίσκο μόνος του, δείχνοντας έτσι την απογοήτευσή του από την έλλειψη μουσικών στην περιοχή του. Αργότερα, όμως, η τύχη θα του χαμογελάσει και με την προσθήκη τριών ακόμα μουσικών οι Stone Deaf θα γίνουν κανονικό συγκρότημα.
Εκτός από το ομώνυμο δίσκο του 2015, η μπάντα κυκλοφόρησε το “Royal Burnout” το 2018, ενώ τώρα μας παρουσιάζει τον τρίτο δίσκο τους, με τίτλο “Killers”. Ακούγοντας το “Killers”, θα έλεγα ότι το άλμπουμ αυτό πέρα από το να παίρνει τον ακροατή από το χέρι και να τον συνοδεύει σε ένα ωραίο ταξίδι, αποτελεί και από μόνο του ένα ταξίδι και πιο συγκεκριμένα ένα ταξίδι στην έρημο, η οποία διασχίζεται από έναν αυτοκινητόδρομο. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Θα σας πω τι θέλει να πει με αυτό.
Το άλμπουμ φέρνει μαζί δύο είδη, το stoner rock και το punk. Υπάρχουν τραγούδια όπως τα “Death Ray”, “Gone Daddy Gone” και “Cloven Hoof”, τα οποία ενώ πατάνε και σε stoner rock ρυθμούς, έχουν ταυτόχρονα και μία ωραία punk νοοτροπία που εντείνεται και από την ανεβαστική διάθεση και το πιο γρήγορο παίξιμο αλλά και από τα φωνητικά του Chapin που έχουν μια punk χροιά. Ειδικά το “Cloven Hoof” έχει μια πιο in-your-face punk διάθεση κάνοντας το να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες συνθέσεις και να είναι ένα από τα highlights του δίσκου.
Από την άλλη, έχουμε τα κομμάτια που είναι πιο ξεκάθαρα desert rock, τα οποία, όμως, έχουν και αυτά διαφορές μεταξύ τους. Υπάρχουν, για παράδειγμα, συνθέσεις όπως τα “Polaroid” και “Silverking”, που είναι ανεβαστικά και up-tempo και έχουν έναν πιο μοντέρνο και εμπορικό ήχο στις μελωδίες τους, υπάρχει το “The Velvet Hammer” που είναι πιο αργό και πιο βαρύ και με πολύ ωραίες blues μελωδίες στην κιθάρα και υπάρχουν και τα “Snake Oil” και “San Pedro Winter”, που είναι και οι πιο μεγάλες συνθέσεις του δίσκου. Πρόκειται για δύο κομμάτια που πατάνε σχεδόν ολοκληρωτικά σε αργούς ρυθμούς, με άκρως ταξιδιάρικες μελωδίες και κιθάρες που έχουν και blues στοιχεία αλλά και εκείνες τις ωραίες ψυχεδελικές μελωδίες που χαρακτηρίζουν το είδος του desert rock.
Οπότε αυτό που ήθελα να πω στην αρχή είναι πως η stoner πλευρά του δίσκου, ειδικά τα πιο αργά και ατμοσφαιρικά κομμάτια, αντιπροσωπεύουν την έρημο, με όλα εκείνα τα αχανή τοπία που δημιουργούνται στο μυαλό σου από τις μελωδίες των Stone Deaf, ενώ η punk πλευρά του δίσκου αντιπροσωπεύει το ταξίδι μέσα από την έρημο, με τις γρήγορες ταχύτητες στον αυτοκινητόδρομο και την ξεγνοιασιά και την ελευθερία που αισθάνεσαι σε ένα τέτοιο γρήγορο ταξίδι στη μέση του πουθενά. Αν έπρεπε να βρω κάτι το αρνητικό στο “Killers”, αυτό ίσως θα ήταν οι πιο εμπορικές μελωδίες που υπάρχουν σε ορισμένα τραγούδια, που δίνουν συχνά μια πιο alternative χροιά στη μουσική.
Βέβαια αυτή είναι μια προσωπική άποψη και μπορεί άλλοι να το βρίσκουν ωραίο. Δεν θα αντιμιλήσω. Το γεγονός είναι πως στον τρίτο δίσκο των Stone Deaf έχει γίνει ωραία δουλειά, τόσο στο συνθετικό όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι, ενώ και τα φωνητικά είναι ωραία και ταιριαστά με τη μουσική. Όλα τα στοιχεία desert rock, punk, blues και ψυχεδέλειας σε συνδυασμό με την ωραία ατμόσφαιρα έχουν αναμιχθεί με έξυπνο τρόπο δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που θα κάνει τον ακροατή να περάσει πολύ όμορφα. Ένας δίσκος που πιστεύω πως θα αρέσει και στους οπαδούς του είδους, αλλά και σε εκείνους που τους αρέσει η ωραία μουσική.
7,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
