Έχουν έδρα στην Πάρμα της Ιταλίας. Έχουν κυκλοφορήσει από το 1997 μόλις 4 albums με αυτό να είναι το πέμπτο. Παρόλο που το symphonic/melodic death τους έχει ξανακουστεί, χαρακτηρίστηκαν ευστόχως από πολλούς ως “dramatic death” λόγω πολλαπλής χρήσης υποτονικών βιολιών. Χωρίς λοιπόν να πρωτοτυπούν, αλλά βαδίζοντας δια της μελαγχολικής οδού, οι Dark Lunacy ίσως με το “The Day Of Victory” να πλησιάσουν όλο και περισσότερο τη μέρα που θα αποκτήσουν το προσωπικό τους στυλ. Σε κάτι τέτοια είδη βέβαια οι Φινλανδοί δεν έχουν αντίπαλο, παρόλο που στοχεύουν σε πιο εμπορικές παραγωγές. Με αυτούς εδώ πάντως μπορώ να πω πως εξεπλάγην με την ιδιαίτερα επιμελημένη παραγωγή και τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις. Κλειδί της μπάντας είναι πως δεν αποσκοπούν σε μελωδίες μέσω keyboards όπως και λογικά θα περιμέναμε. Αντ’ αυτού τα παλικάρια προτιμούν να το πάνε πιο οπερετικά. Επιστράτευσαν ολόκληρη ορχήστρα, έμπλεξαν ευχάριστα τις ερμηνείες του Mike Lunacy με αρκετά χορωδιακά μέρη και αυτό ήταν όλο! Από ένα σημείο και μετά μου θύμισε λίγο από Dimmu Borgir εποχών “In Sorte Diaboli” χωρίς φυσικά να μιλάμε για black στοιχεία, καθώς συναντάς ουκ ολίγα doomy ξεσπάσματα σε μπάσο και κιθάρα. Όπως όμως ήταν αναμενόμενο, δε μπόρεσα να διακρίνω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι που να κάνει “μπαμ”. Ωστόσο είναι σε θέση να ακουστεί από ακροατές των Insomnium, Behemoth ή έστω παλαιότερων Crematory.
6/10
Xάρης Μπελαδάκης
