Δεν πέρασε και πολύς καιρός από την πρώτη και ομώνυμη κυκλοφορία των Stone Magnum, η οποία δεν με είχε ενθουσιάσει και ιδιαίτερα. Και φυσικά δεν άλλαξαν και πολλά. Παραδοσιακό doom metal, με εμφανέστατες επιρροές (Black Sabbath, Saint Vitus, Trouble, Candlemass, Judas Priest, και Pentagram) και τα μυαλά στα κάγκελα. Για όλους εσάς του παρελθοντολάγνους που ακόμα ονειρεύεστε ή/και αναπολείτε τις παλιές καλές δεκαετίες του ’70, 80 ή και αρχές 90 αυτή είναι η μπάντα για εσάς. Οι Αμερικάνοι λοιπόν, οι οποίοι έχουν και μια άλφα ηλικία, μας δίνουν απλόχερα 7 νέες συνθέσεις, με αέρα άλλης δεκαετίας σίγουρα. Η παραγωγή είναι αρκετά ωμή και τα τύμπανα μοιάζουν λες και έχουν ηχογραφηθεί στο γκαράζ του uncle Joe. Οι κιθάρες βαριές και ασήκωτες, γεμίζουν τον χώρο με δισολίες όπου βρουν. Τα φωνητικά πάλι δεν με ενθουσίασαν και φαίνεται πως δεν υπάρχει καμία πρόοδος. Ο δίσκος ξεκινάει με ψαλμωδίες για να μπει στο αργό και βασανιστικό ομώνυμο κομμάτι. Οι συνθέσεις πιστεύω έχουν καλυτερεύσει λίγο από την προηγούμενη κυκλοφορία και αυτό είναι το θετικό αυτής της κυκλοφορίας.
5/10
Τένια Λάρδα
