Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μία μπάντα η οποία έχει υιοθετήσει για όνομά της ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των Iron Maiden; Σίγουρα όχι πάντως να χτυπηθεί και να μαλλιοτραβηχτεί όπως θα ‘κανε με τα αγγλικά μεγαθήρια. Έχουμε και λέμε. Οι Acacia Avenue είναι το προσωπικό σχέδιο του κιθαρίστα και συνθέτη των Section A και Fatal Force, Torben Enevoldsen. Το μουσικό τους ύφος ακολουθεί κυρίως melodic rock και λίγο glam διαδρομές με αρκετές 80’s επιρροές, όπως Toto, Dokken και ενίοτε Def Leppard (ειδικά τους πρώτους). Εκ πρώτης όψεως, βλέποντας τον μεγάλο Tony Mills (ΤΝΤ, Shy) πίσω από τα μικρόφωνα να ηγείται του line-up, μπορεί και να νιώσουμε μία σιγουριά. Έλα όμως που συμβαίνει το αντίθετο. Ο Tony δεν φαίνεται να το ‘χει πια καθώς τα φωνητικά του ουδεμία σχέση έχουν με τις αντίστοιχες τσιρίδες που δημιουργούσε όταν οι ΤΝΤ ήταν από τα πιο ηχηρά ονόματα αυτής της μουσικής. Έχει γίνει πλέον φάντασμα του παλιού καλού του εαυτού και αυτό ομολογώ ότι με στεναχώρησε κάπως. Δυστυχώς δεν τελειώσαμε εδώ. Οι κιθάρες και τα drums των Enevoldsen και Heintzelmann αντίστοιχα αδικούνται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από την παραγωγή εννοώντας πως, ενώ παίζονται σωστά, τα κάνει να ακούγονται τελείως “άψυχα” και βαρετά. Όσο για τα κομμάτια του δίσκου, λίγα πράγματα. Εάν εξαιρέσεις την κάπως AOR μπαλάντα No Looking Back και το ικανοποιητικά καλό instrumental Mad Antenna, όλος ο υπόλοιπος δίσκος θα κυλήσει αργά και βασανιστικά για τον μέσο rockά ακροατή. Το Acacia Avenue (αν και έχει συμβάλλει εν μέρη και ο Mills) είναι ένα ατομικό album. Ένα album στο οποίο ο κύριος Torben έχει επιμεληθεί τα πάντα. Αυτό μάλλον είναι και το πρώτο του λάθος. Ο ατομικισμός ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος άλλωστε. Πάντως είμαι σχεδόν σίγουρος πως εάν δινόντουσαν ευκαιρίες και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος το όλο project θα ήταν πολύ καλύτερο. Και άμα θέλετε να το πάμε βάσει τους ονόματος τους, οι Iron Maiden φημίζονταν και φημίζονται για την ομαδικότητα τους. Ίσως αυτοί εδώ οι Δανοί μπορούν να μάθουν κάτι από αυτούς. Έλλειψη έμπνευσης, λοιπόν, με το καλημέρα και ένα καραμπινάτο must not για τους λάτρεις του hard rock.
2/10
Χάρης Μπελαδάκης
