Το Ιταλικό doom ζόμπι που ονομάζεται Epitaph, μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια που σάπιζε αργά και βασανιστικά στην κρύπτη του, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να επανέλθει στην επιφάνεια της γης. Δυστυχώς γι’αυτούς, τα χρόνια που πέρασαν έφεραν αλλαγές στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον τρόμο ο άνθρωπος, μετατρέποντας τις παλιές φοβίες σε καρικατούρες ανήμπορες να προκαλέσουν κάτι πέρα από γέλιο ή χειρότερα αδιαφορία, σε όλους πλην ελαχίστων ρομαντικών. Έτσι λοιπόν αμβλύνθηκε και η συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί πλέον η μουσική προσέγγιση των Epitaph στην σύγχρονη metal σκηνή. Και είναι λογικό σε τελική ανάλυση, μιας και ότι είχε να δείξει η μπάντα μέχρι τώρα ήταν μερικά demos πίσω στο 1987-1994, αναμφίβολα cult για την εποχή τους, αλλά στάσιμα για υπερβολικά μεγάλο διάστημα, ειδικά αν σκεφτείς τι έχει μεσολαβήσει και πως έχει εξελιχθεί η occult/doom ή όπως αλλιώς θες να την ονομάσεις φάση. Tο “Crawling Out Of The Crypt” στ’αυτιά μου ηχεί σαν ένα κλασσικότροπο heavy metal άλμπουμ με πολύ μεγάλης διάρκειας κομμάτια, τα οποία παρά το οτι χρησιμοποιούν τα συνηθισμένα και χιλιοακουσμένα riffs έχει κάποιες καλές στιγμές, πολύ λίγες όμως για να το ανυψώσουν από τον βούρκο της μετριότητας. Λίγο Mercyful Fate, λίγο NWOBHM, λίγο Death SS και φυσικά Sacrilege μιας και έχουν στις τάξεις τους δύο πρώην μέλη τους, είναι το ηχητικό μείγμα που παρουσιάζουν οι Βερονέζοι. Στα θετικά της φάσης, ο πολύ καλός ήχος που έχει ο δίσκος, αρκετά καθαρός για να ακούγεται ευχάριστα, βγάζοντας παράλληλα μια retro αισθητική που ταιριάζει απόλυτα στις συνθέσεις. Το “Crawling Out Of The Crypt” θα το βάλω με ευκολία μεν στις αξιοπρεπείς επιστροφές μπαντών του παρελθόντος, δεν μπορώ όμως να ισχυριστώ ότι με εντυπωσίασε τόσο ώστε να το επισκέπτομαι συχνά, με την πιθανότητα να μην το ξανακούσω να γίνεται σχεδόν σίγουρη.
6,5/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
