Πρέπει να είναι το πιο dark- progressive συγκρότημα που έχω ακούσει τελευταία. Αρχικά έχω να πω… προσέξτε τους! Καταφέρνουν να συνδυάσουν έναν υπέροχο μουντό μπάσο ήχο, είτε στα φωνητικά είτε στα όργανα, με πανέξυπνα progressive και folk riffs. Και ενώ στο πρώτο τους κομμάτι έχω μείνει άφωνη με τη σκοτεινή φωνή που τραγουδάει στο “Plummet”, στο “Irredeemably Fucked” ξετρελαίνομαι και πάλι με τα πιο καθαρά τους. Είναι πολύ λίγες φορές που ενώ η μουσική είναι πολύ καλή, τα φωνητικά καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση. Και είναι σπάνιο αυτό, ιδίως για πολύ καλές μπάντες. Δεν είναι μόνο ο συνδυασμός στις χροιές, ο τρόπος που ερμηνεύουν, είναι και οι μελωδίες των φωνητικών γραμμών και ο τρόπος που είναι βαλμένες πάνω στη μουσική τους. Και πραγματικά μετράει αυτό. Εκτός από τα κομμάτια τους και ο ήχος στις κιθάρες είναι πρωτότυπος. Άλλο σπάνιο και αυτό. Να προσθέσω ότι οι τύποι είναι από την Αυστραλία και ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν ντόρο, προφανώς. Νομίζω ότι το “Io” είναι αντιπροσωπευτική δουλειά. Πολύ καλές δομές, ενδιαφέρουσες εναλλαγές, μυστήριες εισαγωγές, άρτια απόδοση των κομματιών, έξυπνα εφέ, σκοτεινή ατμόσφαιρα χωρίς να χάνεται η δυναμικότητα της μπάντας, ταχύτητες μακριά από τα συνηθισμένα, και μουσικές εκρήξεις στις συνθέσεις που ξαφνιάζουν. Γιατί δεν ασχολούμαστε περισσότερο μαζί τους;
9/10
Ήλια Τσάρα
