Όταν μιλάμε για συγκροτήματα από την Πορτογαλία, το progressive σίγουρα δεν είναι το πρώτο είδος που σου έρχεται στο μυαλό. Αυτό φιλοδοξούν να το αλλάξουν οι Sullen με το δεύτερο album τους να προέρχεται μετά από παύση πέντε χρόνων. Το οποίο πρώτο album πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, κρίνοντας από τη δυσκολία του να βρεις έστω και τις βασικές πληροφορίες γι’ αυτό.
Ο λόγος που έψαχνα πληροφορίες είναι πρώτον γιατί κι εγώ δεν τους ήξερα καθόλου μέχρι τώρα και δεύτερον ο όρος Nodus Tollens που χρησιμοποιούν στον τίτλο του δίσκου είναι ένας νεολογισμός που χρησιμοποιείται για να αναφερθεί στην ανασφάλεια των ανθρώπων όταν η ζωή τους συνδέεται με κάτι που υπάρχει στη φαντασία τους. Ένα πολύ δύσκολο και αμφιλεγόμενο θέμα με λίγα λόγια που θέλει πολύ μελέτη και κουβέντα αν ενδιαφέρεται κάποιος γι’ αυτό.
Μουσικά όμως, δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Εδώ βρίσκονται όλα τα κλισέ που έχει το djent, με επιρροές κυρίως από Periphery και Tesseract, με τη διαφορά ότι οι Sullen δεν χρησιμοποιούν εφτάχορδες κιθάρες (ή και οχτάχορδες) και ηχητικά οι κιθάρες ακολουθούν τον πιο παραδοσιακό progressive ήχο. Το format του δίσκου όμως είναι αυτό ακριβώς που βρίσκεις και στο djent, δηλαδή ήρεμα σημεία με μελωδικά φωνητικά, βαριά σημεία με λίγο πιο brutal φωνητικά, κάποιες melodic death στιγμές και κάποια doom στοιχεία. Μια πολύ βασική διαφορά όμως είναι ότι οι Sullen δεν έχουν καταφέρει να γράψουν τα κολλητικά refrains που γράφουν οι Periphery ή οι Tesseract και επίσης, αν και ο δίσκος είναι μικρός σε διάρκεια, δεν έχει κάποια κορύφωση στις συνθέσεις, κάποιο σημείο που να σου μένει στο μυαλό.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, έχουν ταλέντο και ανά στιγμές το δείχνουν, ο τραγουδιστής David Pais έχει ωραία χροιά, το υπόλοιπο συγκρότημα είναι αρκετά δεμένο, ηχητικά το αποτέλεσμα δε σε κουράζει αλλά η μετριότητα στο συνθετικό κομμάτι είναι ξεκάθαρα το στοιχείο που τους εμποδίζει να κάνουν το κάτι παραπάνω. Γιατί και ενδιαφέροντα στιχουργικά θέματα έχουν (αν και δεν έχω διαθέσιμους τους στίχους για να είμαι 100% σίγουρος για κάποια θέματα στα οποία αναφέρονται) και μουσικά δεμένοι είναι. Αλλά αν δεν έχεις έστω μια-δυο συνθέσεις που θα καρφωθούν στο κεφάλι του ακροατή, τότε ματαίως προσπαθείς.
Τέτοια albums τα βαθμολογώ με πολύ βαριά καρδιά. Κι αυτό γιατί δείχνουν ότι έχουν ικανότητες για κάτι καλό, δίνουν το είναι τους για το δίσκο, με έκαναν να τους συμπαθήσω αλλά το πιο σημαντικό σε ένα δίσκο είναι να θες να το ακούσεις ξανά και ξανά και να νιώθεις ολοκληρωμένος. Κι εγώ δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα, δεν ένιωσα την ανάγκη να θέλω να επιστρέψω στο album και από ένα σημείο και μετά μου φαινόταν αγγαρεία. Μετά από αυτό, όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, όσο ελαστικός κι αν θες να είσαι, όσο κι αν τους συμπάθησες, δε μπορείς να κάνεις ότι δε βλέπεις τον ελέφαντα στη ντουλάπα. Θα έχω πάντως το βλέμμα μου στραμμένο πάνω τους για το μέλλον γιατί κάτι με κάνει να πιστεύω σε αυτούς αλλά προς το παρόν απλά περνάνε τη βάση.
5,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
