Ήγγικεν η ώρα. Το τρίτο full length των Αθηναίων Tardive Dyskinesia είναι γεγονός. Όλοι σας λίγο ή πολύ θα έχετε ακούσει για τον χαμό που έχει γίνει για τούτο το δίσκο και όχι άδικα! Πραγματικά μιλάμε για ένα αριστούργημα από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τελευταίο. Άριστη παραγωγή, εκπληκτικές συνθέσεις με το πνεύμα των Meshuggah να δίνει τις ευλογίες του και τη μελωδικότητα των Tesseract να εγκρίνει. Προσωπικά, το περίμενα πως και πως και αν και οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές, τολμώ να πω πως τις ξεπέρασαν. Οι Tardive Dyskinesia δεν είναι νέωπες. Δημιουργήθηκαν το 2003 και τρία χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο full length τους, “distorting point of view” και δύο χρόνια μετά, το 2008, το εξαιρετικό “the sea of see through skins”. Εδώ βέβαια, εν έτι 2012 κάνουν το μεγάλο και πιο ώριμο βήμα της καριέρας τους και είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Από το πρώτα κιόλας κομμάτια που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο κατάλαβα ότι αυτή η μπάντα δεν αστειεύεται. Οι συνθέσεις είναι καταπληκτικές με τις κιθάρες εμφανώς πιο μπροστά, το μπάσο να συμπληρώνει άψογα με τις χαμηλές συχνότητές του, τα τύμπανα να μιλάνε σε μια μαθηματική και πολύπλοκη μουσική γλώσσα και τα φωνητικά να κερνάνε πόνο, είτε καθαρά και μελωδικά με καταπληκτικές αρμονίες ή πιο aggressive . Ανάμεσα στα highlights του δίσκου συγκαταλέγονται και το sax solo στο “Indicator”, περνώντας μας σε άλλη διάσταση και αποτελειώνοντας μας με το post outro του “Limiting The Universe”. Σίγουρα θέλει αρκετές ακροάσεις για να σε κερδίσει, δώστε του την ευκαιρία, θα αξίζει τον κόπο. Η ελληνική σκηνή πλέον έχει τα προσόντα να δείξει τα δόντια της στο εξωτερικό και με το “Static Apathy In Fast Forward”, όντας ένα από τα καλύτερα και πιο προσεγμένα ελληνικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό, να είναι μπροστάρης του κινήματος.
9/10
Tένια Λάρδα
