Δε μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα παραπάνω από τους Aerosmith. Τα έχουν κάνει όλα, τα έχουν σνιφάρει όλα, τα έχουν πηδήξει όλα και έχουν περάσει απ’ όλα. Το καλοκαίρι του 2010 είχα την τύχη να παρευρεθώ στην πρώτη (και ίσως τελευταία) εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους. Εκεί είδα μία μπάντα ρυτιδιασμένη μόνο στην εξωτερική της όψη, καθώς τα live της απολαμβάνονται με την ίδια ευχαρίστηση όπως τότε. Με το τέλος, λοιπόν, της “Cocked, Loaded & Ready To Rock Tour”, η “greatest rock band of America” (όπως προλογίζεται στην intro αφήγηση του νέου “Legendary Child” single) μπήκε στο studio για να ηχογραφήσει αισίως τη 15η δουλειά της δίνοντας τέλος στην 11χρονη παύση από το τελευταίο “Just Push Play”, χωρίς να υπολογίζουμε το album διασκευών “Honkin’ On Bobo”. Επιλέγοντας ως τίτλο το άκρως αλαζονικό “Music From Another Dimension!” και επιστρέφοντας στις δοκιμασμένες συνεργασίες με το τρίο-μηχανή “smash hits” Jim Vallance/Desmond Child/Diane Warren, οι Aerosmith κυκλοφορούν ένα δίσκο που, όσο και να μην θελήσουμε να το πιστέψουμε, είναι ένας δίσκος που απλά βγήκε επειδή έπρεπε να βγει. Εδώ οι συνθέσεις σώζονται από τον pop rock χαρακτηρισμό κυρίως λόγω Steven Tyler (ο πούστης αποτελεί ακόμα εγγύηση στα 64 του!!!), αλλά και τις ενίοτε 70’s ορέξεις του γεροποζερά Joe Perry. Στα επίσης ευχάριστα, συγκράτησα το γνώριμο funky παίξιμο του Tom Hamilton στα “Out Go The Lights” και “Street Jesus”. Σίγουρα δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση στο σαχλό single, ενώ παρατήρησα πως υπάρχουν και ικανοποιητικές μπαλαντούλες τύπου “What Could Have Been Love” που θα τους εξασφαλίσουν άνετα το απαραίτητο airplay. Κάτι που δε μπορώ να πω με την ανούσια mainstream pop μπαλάντα “Can’t Stop Lovin’ You”, παρέα με τη νικήτρια του τέταρτου American Idol (χμμμ…) Carrie Underwood. Το συγκεκριμένο κομμάτι, μαζί με το εμπορικότατο “Lover Alot” σηματοδοτούν την επιστροφή των Tom Hamilton και Brad Whitford στο συνθετικό τομέα από τις εποχές του “Pump” (1989). Όταν ο Perry επιλέγει να κάνει παιχνίδι μόνος του, η φάση αναμενόμενα γίνεται πιο western country, με καλύτερες στιγμές τα cowboy-styled “Freedom Fighter” (με Johnny Depp στα backing vocals!) και “Something”. Το κλείσιμο έγινε με την υπογραφή του Desmond Child σε άλλη μία μπαλάντα (πιάνο και μαντολίνο σε πρώτη γραμμή) με τίτλο “Another Last Goodbye”, αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Σαν album, το “Music From Another Dimension!” δε θα έλεγα ότι είναι κάτι το συνταρακτικό (πόσο μάλλον από άλλη διάσταση!), αφού στην ουσία και δεν έχει να σου παραδώσει τίποτα από τους Aerosmith που δε γνωρίζεις ήδη και θα σε κουράσει αισθητά, καθώς τα 68 λεπτά διάρκειάς του δε δικαιολογούνται σε απολύτως καμία περίπτωση. Ωστόσο, η 40χρονη rock ιστορία των Aerosmith δε γίνεται να σβηστεί έτσι απλά μέσα σε 68 λεπτά. Απευθύνεται μόνο προς τους ένθερμους fans.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
