Ο δίσκος ξεκινά με μια επικής μορφής εισαγωγή όπου της έχει δοθεί ο τίτλος “IER” δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό, αλλά μπορώ να πω πως μου άρεσε πολύ σαν σύνθεση και όταν κάπου στο τρίτο λεπτό ξεκίνησε να εμφανίζεται η ταυτότητα των Noein έκατσα αναπαυτικά για να ακούσω τη συνέχεια. Καταλαβαίνοντας πλέον πως η πρώτη σύνθεση πρόκειται για ορχηστρικό κομμάτι περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια. Μετά το πρώτο σοκ που έπαθα πριν μια επταετία όταν άκουσα Arch Enemy, οι Noein με χτύπησαν με το ίδιο ρόπαλο ξανά, αφού τα φωνητικά είναι γυναικεία… και σπέρνουν! Το “Liar’s Dream” μου προσέφερε υπερβολικά πολύ χτύπημα και πώρωση. Το “The Hand” ήταν ακόμα ένα κομμάτι που με τρέλανε. Από το πρώτο του δευτερόλεπτο και την πρώτη πενιά στην κιθάρα. Γενικά η μπάντα.. πολύ χώσιμο. Δεν μπορώ να πω πολλά παραπάνω γιατί αν προσπαθήσω ίσως το μόνο που καταφέρω να είναι να γράφω τα ίδια και τα ίδια. Σίγουρα στο είδος τους πρέπει να σπέρνουν και γιατί όχι δηλαδή; Με δυο εμφανίσιμες κοπέλες, (μία στη φωνή και μία στο μπάσο) και μια υπερβολικά επιθετική μουσική να τις συνοδεύει, ξεπερνάνε τα όρια του γαμάτου. Ο δίσκος αξίζει να ακουστεί από όσους σέβονται και γουστάρουν τα εδάφη της Extreme Metal σκηνής. Όσον αφορά την ακρόαση, μετά το 8ο κομμάτι μου ήταν δύσκολο να εστιάσω την προσοχή μου σε αυτό που άκουγα, αφού δεν μπορούσε να με κερδίσει στο 100%. Ωστόσο οι ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες που συνάντησα σε κομμάτια όπως το “D-MOX” μου έκαναν τρομεροί εντύπωση και τις θαύμασα και με το παραπάνω. Με λίγα λόγια… και γαμώ τις φάσεις, αλλά δεν παύει το συνεχές «ξύλο» να είναι κάπως πονοκέφαλος!
6.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
