Καιρό περίμενα να ακούσω λίγο blues, λίγο “καινούριο” blues στα χνάρια του Joe Bonamassa. Πολλές οι διαφορές από την κλασσική blues, τα πράγματα έχουν γίνει πιο “τεχνικά”, αλλά κομμάτια σαν το “Phosphorus” δεν μπορούν παρά να σου κλέψουν τη καρδιά. Κυρίως οι μελωδίες της φωνής.. έρωτας! 8 λεπτά και όμως πέρασαν καπνός, λίιιγο πιο δυνατά να ήταν η κιθάρα στα σόλο και θα ήταν άριστο. Το “Big White Monkey” επαναφέρει τη τάξη με βρώμικους, αμερικάνικους blues ήχους. Σε πιο alternative ύφος, το “One More Time”.. συναισθηματικό και εξαιρετικά όμορφο. Περνώντας τα κομμάτια “χανόμουν” όλο και περισσότερο στις νότες και στις μελωδίες. Πρόκειται για ένα άλμπουμ, σε τέμπο αργό με άλλοτε αισιόδοξες άλλοτε μη-αισιόδοξες μελωδίες που θα χαίρεσαι να ακούς απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Το σόλο του “Heaven Knows” ήταν το πρώτο που πραγματικά κατάφερε να κάνει την τρίχα μου να σηκωθεί. Τόσο όμορφο, τόσο blues.. Και το “Know Is Nothing” κρατάει τη μαγεία ζωντανή. Η ατμόσφαιρα τόσο εξωπραγματική που σε ορισμένα σημεία δεν είσαι σίγουρος για το πόσα διαφορετικά πράγματα ακούς. Δεν μπορώ να πω κάτι λιγότερο, αλλά το ότι λάτρεψα το Junk DNA. Είναι εξαιρετικά ώριμο και πρόκειται για μια δουλειά που θα επέλεγα να βάλω και στη δισκοθήκη μου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Blues με επιρροές από τα παλιά που συναντάει το σήμερα..
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
