Supergroup. Όρος που δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα σε όσους παρακολουθούν την ευρύτερη σκηνή του σκληρού ήχου. Αφενός η ελπίδα του ότι όταν μαζεύονται μεγάλα ονόματα περιμένεις κάτι πραγματικά αξιόλογο, αφετέρου η ιστορία , με εξαιρέσεις φυσικά, έχει δείξει ότι συνήθως το αποτέλεσμα είναι κατώτερο των προσδοκιών.
Ένα τέτοιο σχήμα είναι και οι The Dead Daisies. Δε γίνεται να τους χαρακτηρίσεις κάπως διαφορετικά όταν ήδη από το 2013 όποτε και σχηματίστηκαν, έχουν περάσει από τις τάξεις τους ονόματα όπως John Stevens (INXS), Dizzy Reed (Guns N’ Roses), Marco Mendoza (Whitesnake, Thin Lizzy), John Tempesta (The Cult, Testament), John Corabi (Mötley Crüe) μεταξύ πολλών άλλων.
Στο “Holy Ground”, οι The Dead Daisies μας παρουσιάζονται με ανανεωμένη σύνθεση. Λόγω της μικρής επαφής μου μαζί τους (κακώς από ότι φάνηκε στη πορεία), περίμενα να βρω ξανά στη θέση των φωνητικών τον John Corabi. Πλέον τους Aldrich, Lowy, και Castronovo συμπληρώνει ο πολύς Glenn Hughes σε φωνή και μπάσο. Συγκρίσεις με τις προηγούμενες δουλείες τους, πέραν σκόρπιων κομματιών, δε μπορώ να κάνω, οπότε αναγκαστικά προσέγγισα το “Holy Ground” σαν ουδέτερος ακροατής.
Λοιπόν, βάλτε καμία ντουζίνα μπύρες στο ψυγείο να παγώνουν και απολαύστε υπεύθυνα τον πρώτο σοβαρό hard rock δίσκο του 2021. Οι The Dead Daisies του “Holy Ground” ακούγονται λιγότερο μεν «Αμερικανοί» από πριν αλλά το ίδιο ορεξάτοι και ακόμα πιο γκρουβάτοι (ναι, εδώ θα ακούσετε επιτέλους μπάσο). Ο Hughes λάμπει σε όλη τη διάρκεια. Πραγματικά, ακούστε τον στα “Like No Other”, την «παλιοροκιά» “Bustle And Flow” ή το “Saving Grace” και ξεχάστε τα σχεδόν 70 χρόνια της ηλικίας του. Σεβασμός.
Ο δίσκος κυλάει νεράκι με τα εξίσου απολαυστικά “Unspoken”, με το πολύ ωραίο solo του Doug Aldrich και το κλείσιμο με την ημι-μπαλάντα “Far Away”, η οποία κορυφώνεται στα μισά και δίνει χώρο στον Hughes να λάμψει ξανά στο τελείωμά της. Θα βρείτε κομμάτια πιο χορευτικά άλλα πιο εμπορικά ενώ δε λείπουν και οι αρκετά heavy στιγμές. Στο παικτικό κομμάτι δε χωράνε περιθώρια αμφισβήτησης, άλλωστε όλα τα μέλη του συγκροτήματος έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα σε studios όσο και στη σκηνή, οπότε μη περιμένετε μετριότητες εδώ.
Αυτό που μου έμεινε από το “Holy Ground” είναι η πολύ ευχάριστη διάθεση που αποπνέει σαν σύνολο, η οποία μεταδίδεται και στον ακροατή. Υποθέτω πως το ίδιο καλό κλίμα επικρατούσε και στο studio κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Δώστε του μια ευκαιρία και σίγουρα θα περάσετε το ίδιο καλά. Μοντέρνο hard rock από παλιές καραβάνες; Κι όμως γίνεται! Εγώ πάω να ακούσω τα προηγούμενα τους. Χθες.
8/10
Βασίλης Μπατίλας
[email protected]
