Αγαπητοί φίλοι (αλλά και εχθροί γιατί όχι;) των Whitesnake ετοιμαστείτε για την νέα τους, αμφιλεγόμενη κατ’ εμού, κυκλοφορία τους! “Forevermore” το όνομα αυτής και το ενδέκατο album των Whitesnake σε παραγωγή του Coverdale, Dough Aldrich και Michael McIntyre όπως και θα ήταν και επόμενο! Όσοι φίλτατοι τυχαίνει και έχετε μεγάλες προσδοκίες, να μην σας το χαλάσω αλλά τουλάχιστον ελαττώστε τες.
Μία μέτρια προσπάθεια των αγαπημένων Whitesnake να γυρίσουν στα παλιά μετά από δισκογραφική απουσία τριών χρόνων μετά το “Good To Be Bad” το 2008, μας έρχονται και δεν μας πολύ εκπλήσσουν με το “Forevermore”, καθώς πρόκειται για ένα project μιας μεγάλης μουσικά και ιστορικά μπάντας, που πλέον έχει περάσει η μπογιά της και δεν έχει κάτι περισσότερο να δώσει. Απ’ τη μια φυσικό όταν μιλάς για ένα συγκρότημα 34 χρόνων, απ’ την άλλη όμως τρία χρόνια απουσίας απ’ το δισκογραφικό παρασκήνιο κάποιος θα περίμενε περισσότερα!
Το album περιλαμβάνει 13 κομμάτια απ΄ τα οποία ξεχωρίζουν το ομώνυμο “Forevermore”, που πρόκειται για μια αγαπησιάρικη μπαλάντα με την φωνάρα του Coverdale να την στολίζουν και τις δυνατές κιθάρες να σε ξεσηκώνουν στο τέλος! Επίσης, το “Steal Your Heart Away” και το “Whipping Boy Blues” αποδεικνύουν ότι ακόμα και παππούδες πλέον ξέρουν να ροκάρουν! Παρόλα αυτά το album γενικά δεν αποτελεί κάτι το φαντασμαγορικό και όπως πρωτοείπε η… ποιήτρια(!) καλύτερα να μην υπάρχουν πολλές φιλοδοξίες γιατί θα υπάρξουν και απογοητεύσεις! Με την κυκλοφορία του album, οι φίλτατοι Whitesnake ετοιμάζουν περιοδεία για την προώθησή του και να δούμε τι θα δούμε και στην ζωντανή εκτέλεση του αμφιλεγόμενου album!
7/10
Σταυρούλα Διονυσοπούλου
[email protected]
Μέσα στο γενικότερο κυκεώνα αντιπαραθέσεων για το κατά πόσο τα παλιά ονόματα μπορούν να προσφέρουν πια, έρχονται να προστεθούν στη λίστα και οι θρύλοι του hard rock. Υπάρχουν βέβαια πολλοί που αρκούνται απλά στο να ακούνε τον Coverdale να τραγουδάει και δε μπορώ να αρνηθώ πως ο μεγάλος το ‘χει ακόμα, οπότε αυτούς δε τους νοιάζει και ιδιαίτερα αυτή η κριτική. Για την ποιότητα των τραγουδιών όμως δε μπορώ να πω το ίδιο. Ειδικά αν βάλουμε το “Forevermore” δίπλα στα παλιά αριστουργήματα, η διαφορά είναι χαώδης.
Νομίζω πως ο Dave από τη θέληση του να μείνει στην μουσική επικαιρότητα χάνει λίγο το βασικό ζητούμενο, που φυσικά είναι η τραγουδοποιία. Έτσι λοιπόν δημιουργεί ένα απόλυτα ασφαλές album γεμάτο με radio friendly τραγούδια, που σκοπό έχουν να προσελκύσουν και ένα άλλο κοινό, πράγμα που παλιότερα συνέβαινε μεν αλλά αβίαστα. Αν και ξεκινάει δυνατά, στη συνέχεια ακολουθεί κάθετη πτώση με πολλές ανέπνευστες στιγμές που σε ορισμένα σημεία ακούγονται μέχρι και σαν glam rock. Αλλά να μου πεις όταν έχεις πάρει σαν κιθαρίστα και συνθέτη κάποιον που έπαιζε στους Winger τι να περιμένει κανείς;
Έπρεπε να φτάσω στο τελευταίο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου το οποίο είναι πραγματικά αξιόλογο. Πέραν αυτού όμως πολύ λίγα πράματα σε ένα album που θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει. Και για να πάρω και εγώ μέρος στην αντιπαράθεση, θα αναπαράγω μόνο τη ρήση του Κομφούκιου: Όταν δεν έχεις να πεις κάτι, καλύτερα να μη μιλάς καθόλου. Θα ήθελα να αποφύγω το ζήτημα βαθμολογία στο συγκεκριμένο album, πράγμα που δυστυχώς δε γίνεται. Εξαντλώντας λοιπόν όσα αποθέματα επιείκειας έχω…
6/10
Γιώργος Τσινάνης
gtsinanis@greekrebels.gr
