Όταν έχεις ξεκινήσει την καριέρα σου ως μπάντα διασκευών των Dream Theater, οφείλεις να γνωρίζεις ότι πρόκειται για μια στάμπα που θα κολλήσει πάνω σου τη στιγμή που θες να κυκλοφορήσεις δική σου μουσική, μιας και οι απαιτητικοί progressive-άδες θα σε περιμένουν στη γωνία να κοιτάξουν ομοιότητες και ψεγάδια.
Οι Venus Syndrome όμως δε βοηθάνε και πολύ τους εαυτούς τους σε αυτό. Το μελωδικό progressive metal τους δε ξεφεύγει από τα στεγανά και τα κλισέ του ήχου, παρά την αρτιότητά του και τον ελαφρώς σινεματικό χαρακτήρα που διαθέτει. Έχει επίσης και πολλές στιγμές προσαρμογής και μετάλλαξης, καθώς σε σημεία γίνεται πιο σκοτεινό, αλλού πιο spacey και αλλού groove-άρει, αλλά και πάλι, χωρίς να ξεφεύγει από τα συγκεκριμένα πλαίσια του ιδιώματος και χωρίς να προσφέρει κάτι το εξαιρετικό.
Επίσης, πέρα από το μουσικό και συνθετικό κομμάτι που δε ξεφεύγει από τα στεγανά του είδους, έχουμε και τον τραγουδιστή, ο οποίος ειδικότερα στα πρώτα κομμάτια θυμίζει τόσο πολύ έντονα τον Apollo Papathanasio (Spiritual Beggars, ex-Firewind) που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο ίδιος. Πέρα από αυτό πάντως, η μικρή διάρκεια του album και των κομματιών καθιστούν το δίσκο ευκολοπρόσιτο και εύκολα κατανοήσιμο. Βέβαια, αυτό το στοιχείο θα δυσαρεστήσει πολλούς progsters, ωστόσο αντικειμενικά βοηθάει τα καλά κομμάτια του δίσκου να αναδειχτούν.
Εν κατακλείδει, αν σας αρέσουν τέτοιοι δίσκοι με καλές στιγμές που όμως δε ξεφεύγουν από τα κλισέ αυτού του ήχου, πιστεύω ότι θα τον απολαύσετε. Το πρόβλημα με τέτοιους δίσκους είναι ότι λόγω ακριβώς αυτής της κατάστασης φεύγουν πολύ γρήγορα από τα playlist και ξεχνιούνται γρήγορα. Και σε συνδυασμό με το καινούργιο Dream Theater που βγαίνει οσονούπω, θα κάνει αυτόν το δίσκο να ξεχαστεί ακόμα πιο γρήγορα.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
