Στους ήχους της alternative, psychedelic, rock και stoner μουσικής, το τρίο από την Ολλανδία με το όνομα The Machine έρχεται να παίξει με βρόμικο ήχο, με επιρροές από blues και πολύ τζαμάρισμα. Ο Davy Boogard στα ντραμς, o Hans van Heemst στο μπάσο, ο David Eering στην κιθάρα ονόμασαν αυτό το τρίτο τους album Drie. Θα ακούσουμε λοιπόν κάτι σε Kyuss με περισσότερη όμως ένταση, βαριεστημένο stoner – για αυτό το λόγο η μουσική τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετη και «μάγκικη»- με πολλές δόσεις ψυχεδέλειας. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης του cd, ξεκινάει κανείς με το να ακούει αληθινό stoner, το οποίο σαν να αναλύεται μετέπειτα και να οδηγεί σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, καταλήγοντας σε blues σόλα που σε κάνουν να ονειρεύεσαι νύχτες τζαμαρίσματος. Οι συγχορδίες του « Aurora» σε ταξιδεύουν σε ψυχεδελικά μονοπάτια και από αυτό το κομμάτι μαντεύω ότι η μπάντα αγαπάει αρκετά τους Pink Floyd. To αιώνιο- όπως μου φάνηκε- solo στο «First Unique Prime» έχει πάρα πολύ καλές στιγμές. Πολλά κομμάτια τους δεν έχουν φωνητικά και αυτό το γεγονός τους κάνει μια μπάντα που φαίνεται να πειραματίζεται και να ψάχνεται μουσικά, χωρίς να έχει απαραίτητα όρεξη να κάνει σουξέ. Είναι σαν το group να βρίσκεται στην ίδια διάθεση στην οποία προσπαθεί να υποβάλλει τους ακροατές της. Δε μιλάμε όμως για μια «μπαντάρα», δεν τρελάθηκα με τον ήχο της και σίγουρα έχουν δρόμο μπροστά τους. Ωστόσο, θα τολμήσω να τους βάλω έναν πολύ καλό βαθμό , επειδή δημιουργούν στιγμές σε όποιον τους ακούει, επειδή έχουν έμπνευση και επειδή ερμηνεύουν τα κομμάτια τους. Άλλωστε, δημιουργίες σαν το «Aurora» και το «Tsiolkovsky’ s Budget» δύσκολα ακούει κανείς. Και τέλος πάντων, άμα μιλάμε για ψυχεδελικό stoner, ποιος μπορεί να αντισταθεί;
9/10
Ήλια Τσάρα
