Αν δούμε την ιστορία του black metal θα παρατηρήσουμε πως σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της έμπνευσης/ εξέλιξης του είδους ήρθε στα αυτιά μας από one man bands πράγμα που δίνει τα απαραίτητα διαπιστευτήρια σε τέτοιου είδους εγχειρήματα αν μη τι άλλο να μην θεωρούνται από την αρχή ερασιτεχνικά, γραφικά η οτιδήποτε άλλο θέλει ο καθένας να προσθέσει. Μην πάτε πολύ μακριά και φέρτε στο μυαλό σας μπάντες όπως Bathory, Burzum, Thorns, Old Man’s Child (πλέον) αλλά και πιο underground καταστάσεις τύπου Judas Iscariot ας πούμε. Σε αυτή τη κατηγορία προφανώς ανήκει και η μουσική οντότητα που εδώ εξετάζουμε. Η μπάντα σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εταιρίας υπάρχει από το 1994 ως solo project (προφανώς!) λόγω της επιθυμίας του τύπου να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό από το brutal death (μην πάρετε και όρκο Πορτογάλοι είναι) που έπαιζε με τις άλλες μπάντες που ασχολούνταν τότε. Βραχύβια η πορεία αυτού του εγχειρήματος και πέρυσι ο δικός μας ανασταίνει το όλο project για να κυκλοφορήσει το πρώτο του δίσκο. Ειλικρινά ποτέ δεν ασχολούμαι με το να κρίνω κατά πόσο μια μπάντα παίζει ένα είδος μουσικής που είναι ρετρό αρκεί να το κάνει σωστά και να μην σε βάζει η ίδια σε τέτοιες σκέψεις. Αυτός ο τύπος εδώ παίρνει την αρχαία και εύκολη συνταγή τύπου Darkthrone/Celtic Frost και για μεγάλο μέρος του δίσκου (μόλις 7 κομμάτια με διάρκεια λίγο πάνω από το μισάωρο με intro και outro να περιλαμβάνονται) την επαναλαμβάνει με ψιλοαδιάφορες δομές όντας σε περιπτώσεις μέχρι και εκνευριστικός. Η αίσθηση μου είναι ότι δεν φροντίζει τα riff να δείξουν το χαρακτήρα τους αλλά ότι λόγω και της εγγενούς μετριότητας τους φροντίζει να τα κρύψει πίσω από το προφανώς κατά παραγγελία ατσούμπαλο drumming του session drummer που έχει προσλάβει. Στη πορεία κάποια σημεία με καλύτερο και στιβαρότερο drumming ανεβάζουν λίγο το ενδιαφέρον ενώ αν έχετε και αρκετή φαντασία κάποια riffs μπορεί να σας φανεί ότι προσεγγίζουν (λέμε τώρα) το μεγαλείο των πρώιμων στιγμών των τεράστιων Primordial. Το κακό με αυτό το δίσκο είναι ότι πάσχει από έλλειψη προσωπικότητας. Ένας δίσκος ύστερα από σχεδόν είκοσι χρόνια πορείας του δημιουργού του θα έπρεπε τουλάχιστον να κουβαλά κάποια ιδιαιτερότητα ή απλά και μόνο τις εμπειρίες/βιώματα του δημιουργού του. Με άλλα λόγια δεν ξέρεις αν πρέπει αν εκλάβεις το συγκεκριμένο σαν μια προσπάθεια απλά να ξεδώσει ο άλλος χωρίς να νοιάζεται για να κάνει κάτι σοβαρό ή αν προσπαθεί (και δεν καταφέρνει) να μας πει κάτι. Στην τελική το black metal έχει φτάσει σε τόσες αισθητικές- μουσικές άκρες φωλιάζοντας μέσα στο σώμα του μπάντες τόσο διαφορετικές από τους Thorns και Dodheimsgard μέχρι τους Dark Funeral και Marduk και από τους Mayhem και τους Deathspell Omega μέχρι τους Revenge και Axis of Advance.Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να αγνοεί κανείς όλα αυτά και να παίζει σαν να μην έχει ιδέα από ότι έχει προηγηθεί. Λυπάμαι αλλά…
4.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
