Ένα άλμπουμ για την αγάπη, τη λύπη, τη μετάνοια, το αίμα που χύνεται μέσα στην ιστορία και τις νέες κατευθύνσεις της ζωής που μπορεί να μας περιμένουν στη γωνία. Σαν μπάντα, ακολουθούν ένα dark wave gothic δρόμο, που εν μέρει τους πάει. Από την άλλη όμως, χάνουν τη δυναμικότητα που σαν μπάντα θα μπορούσαν να είχαν. Λίγο η μονοτονία τους, λίγο και το ότι σαν ήχος δε με ενθουσίασαν, κυρίως και ο τρόπος που είναι τοποθετημένα τα φωνητικά, θεωρώ ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο, για ένα συγκρότημα που φαίνεται πως έχει ακόμη πολλά να δώσει. Δηλαδή το έδαφος στο οποίο κινούνται είναι γόνιμο, και θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Παίρνοντας συνείδηση και ότι έχουν μια προηγούμενη δισκογραφία, πρέπει να δουλέψουν ήχο και συνθέσεις για να μη φαίνονται κενά στα τραγούδια τους. Και αυτό το τελευταίο μάλλον οφείλεται και στην ενορχήστρωση, γιατί αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ολιγομελή σχήματα που κάνουν «ντόρο» έχοντας πυκνότητα στη μουσική τους ακόμα και σε μπαλάντες, οι The Stompcrash πατώντας στο ότι θέλουν να κάνουν ατμόσφαιρα και έχουν όλα τα εφέ για αυτό, αντί να έχουν μουσική ενότητα, φαίνεται ότι ο ήχος τους δεν καλύπτει απόλυτα, οδηγώντας σε άδεια σημεία που εκθέτουν και τη φωνή του τραγουδιστή.
3.5/10
Ήλια Τσάρα
