Έχω μια συνήθεια που σε πολλούς φαίνεται περίεργη. Μετά από χρόνια επιστρέφω σε κριτικές άλμπουμ που είχα θάψει, όχι από ναρκισσισμό ή από ανάγκη επιβεβαίωσης του εαυτού μου, αλλά για να τσεκάρω αν είχα κάνει λάθος (ουδείς «άσφαλτος» άλλωστε) και αν αυτό το άλμπουμ έχει βελτιωθεί ή όχι με την πάροδο του χρόνου.
Βλέπετε, μπορεί εμείς που γράφουμε τα κείμενα να κρίνουμε με βάση το τώρα, υπάρχουν όμως άλμπουμ και μουσικές μπροστά από την εποχή τους που τα θάβεις γιατί δεν τα καταλαβαίνεις. Ή και το ανάποδο, να αποθεώνεις ένα άλμπουμ το οποίο ξεχνάς σε βάθος χρόνου. Και ειδικότερα αυτό θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το τσέκαρε κάποιος, να έβρισκε αποθεωτικές κριτικές σε άλμπουμ που θεωρούνται ξεχασμένα πλέον και να ρωτάγαμε το συγγραφέα ποια είναι η άποψή του για το συγκεκριμένο άλμπουμ σήμερα.
Το δεύτερο άλμπουμ των Καναδών The Wring πάντως δύσκολα θα το ευχαριστηθεί κάποιος και τώρα αλλά και σε βάθος χρόνου. Έχει εντυπωσιακά ονόματα ως guests, και όχι απλά guests που δίνουν μια μικρή βοήθεια σε ένα-δύο σημεία τραγουδιών, αλλά συμμετέχουν κανονικά από την αρχή ως το τέλος του άλμπουμ, όπως για παράδειγμα τον Marc Bonilla (Glenn Hughes, Keith Emerson Band) στα φωνητικά, τον Bryan Beller (Joe Satriani, Steve Vai, The Aristocrats, Dethklok) στο μπάσο και τον Thomas Lang (Robert Fripp, Peter Gabriel, Robbie Williams) στα drums.
Πολλοί κούκοι όμως δε φέρνουν την άνοιξη. Εξάλλου, συνθετικά δε συμμετέχει κανείς πέρα από τον ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, Don Dewulf. Το βασικό πρόβλημα με τις συνθέσεις είναι ότι δε διαθέτουν κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το αξιομνημόνευτο, κάτι που θα σε κάνει να επιστρέψεις ξανά στο άλμπουμ. Έχει μια ωραία ισορροπία μεταξύ prog «αυνανισμού» και μελωδίας, κάτι που το κάνει σχετικά προσιτό και σε μη prog ακροατήρια, όμως ο ήχος δε διαθέτει κάποια προσωπικότητα, κάτι το ιδιαίτερο. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μη θεωρούμε πια σημαντικό το παικτικό επίπεδο των συμμετεχόντων και να δίνουμε ξανά βάρος στη σύνθεση αυτή καθαυτή. Και πολύ καλά κάνουμε πλέον, επειδή έχουμε τεράστιο υπερπληθυσμό σε καλούς, φτασμένους και εξαιρετικούς οργανοπαίκτες.
Δε βοηθάει και το γεγονός ότι το άλμπουμ μου θυμίζει τους Rush των 80s αν εκείνοι δεν χρησιμοποιούσαν πλήκτρα και synthesizers. Προφανώς και θα βρείτε και άλλες επιρροές αλλά το πρόβλημά μου δεν είναι ποτέ οι επιρροές ή τουλάχιστον δεν προσπαθώ να εστιάσω εκεί. Ένα άλμπουμ κρίνεται σα σύνολο, που σημαίνει, τι επιρροές υπάρχουν, πόσο καλό παικτικό επίπεδο υπάρχει (αναλόγως και το είδος εννοείται) και πόσο καλό είναι το συνθετικό επίπεδο. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι αλλά όταν το επίπεδο των συνθέσεων είναι μέτριο προς ΟΚ, όπως είναι στην περίπτωσή μας, όσο άριστα να είναι και τα υπόλοιπα, δε μπορώ να τους φερθώ επιεικώς. Και δε νομίζω να το θυμάμαι και στο μέλλον αυτό το άλμπουμ.
5,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
