Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση, με την έννοια ότι οι Theandric κυκλοφόρησαν ένα ΕΡ το 2011 και το ντεμπούτο τους το 2013, για να φτάσουμε στο σήμερα και την επόμενη κυκλοφορία τους. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για το αν υπήρξε κάποια διάλυση ή παύση ενδιάμεσα και στο αχανές internet θα πρέπει να ήταν δυνατόν να βρεθεί έστω μια κάποια πληροφορία. Φαντάζομαι δε βοηθάει και το γεγονός ότι το συγκρότημα προέρχεται από την Αμερική και δε διαθέτει δισκογραφικό συμβόλαιο, κάτι που κάνει την ανεύρεση διαφόρων πληροφοριών δύσκολη υπόθεση, ακόμα και σήμερα που με ένα κλικ έχεις τα πάντα μπροστά σου.
Γι’ αυτό δε θα σταθώ στο παρελθόν τους γιατί ότι και να υποθέσω θα είναι ακριβώς αυτό, υπόθεση. Αναγνωρίζω πάντως ότι είναι σωστή η κίνηση να κυκλοφορήσουν ΕΡ μετά από τα τόσα χρόνια απουσίας, καθώς πρόκειται για κίνηση αναγνωρισμού, για να τσεκάρει το συγκρότημα αν υπάρχουν ακόμα τριγύρω οι παλιοί οπαδοί τους, αν θα υπάρξει φρέσκο ενδιαφέρον για το συγκρότημα, αν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς στην τωρινή μουσική σκηνή και αν καταφέρουν να τραβήξουν πάνω τους την προσοχή και ίσως κανένα συμβόλαιο.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα, το συγκρότημα διακηρύσσει την κοινή αγάπη όλων των μελών τους για το prog rock των 70s (με έμφαση στους Yes, Genesis και Rush) και στο παραδοσιακό heavy metal των 80s (με έμφαση στους Iron Maiden και Metallica). Και, ουσιαστικά, αυτό που επιχειρεί το συγκρότημα είναι να παντρέψει αυτούς τους δύο κόσμους, μη μένοντας όμως καθαρά εκεί, καθώς στο κομμάτι “Flight Among The Tombs” για παράδειγμα, βρίσκουμε στοιχεία από thrash και από doom, με τα τελευταία να θυμίζουν έντονα Candlemass.
Και αυτό το πάντρεμα δε μένει καθαρά στο μουσικό και τεχνικό κομμάτι, καθώς προσπαθούν να ενσωματώσουν για παράδειγμα τη θεατρικότητα των Iron Maiden και τη λυρικότητα και το σοφιστικέ βάθος των Fates Warning και Queensrÿche (αναπόφευκτες επιρροές, οι οποίες όμως δεν προκύπτουν ως άμεση μουσική επιρροή, καθώς κι εκείνοι ήταν επηρεασμένοι από τις παρόμοιες επιρροές, όχι όμως σε τόσο έντονο και άμεσο βαθμό από ένα σημείο και μετά). Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και στο στιχουργικό τομέα.
Βέβαια, το συγκρότημα δεν επιχειρεί κάτι το πρωτότυπο και πρωτόγνωρο, το κάνει όμως με αγάπη και μεράκι κι αυτό βγαίνει στην ακρόαση. Το θέμα όμως είναι ότι έχουν υπάρξει άπειρα πολλά συγκροτήματα που έχουν επιχειρήσει κάτι παρόμοιο και για να σταθείς και να ξεχωρίσεις σε ένα χώρο ολοκληρωτικά κορεσμένο χρειάζεσαι κάτι το ξεχωριστό. Και για να ξεχωρίσει το συγκρότημα πρέπει να ανεβάσει επίπεδο τις συνθέσεις του. Βρίσκονται σε καλό δρόμο βέβαια και το ΕΡ θα τραβήξει σίγουρα πάνω του οπαδούς του ήχου. Αλλά αν απλά σταθούν εκεί, δε θα ξεφύγουν από την κατηγορία του “underground” και του “cult”.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
