Κρατιέμαι λίγο είναι η αλήθεια να μη γελάσω με το όνομα του συγκροτήματος. Παρμένο εν μέρει από τον Vrondor (κιθάρες, μπάσο) ιδρύθηκαν το 2005 και μέχρι πριν λίγα χρόνια λειτουργούσαν σαν ντουέτο, αφού ο συνιδρυτής Crygh είχε αναλάβει drums και φωνητικά. Από τον δεύτερο ρόλο του τον απάλλαξε σχετικά πρόσφατα ο SvN και έτσι έφτασαν στο τρίτο τους full-length. Το συγκεκριμένο είναι και το πρώτο στο οποίο δεν μπαίνει το όνομα του Vrondor μπροστά από τον τίτλο, αν και αρχικά αυτό ήταν το σχέδιο.
Με το συγκεκριμένο album λοιπόν, η τριάδα από το Βέλγιο δίνει… βροντερό παρών (σ.σ.: κακό, ξέρω, αλλά δεν κρατήθηκα) στη σκηνή του black metal. Μπορεί να πέρασε μια δεκαετία από την τελευταία κυκλοφορία τους, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους επηρέασε και τόσο. Και αν κρίνω από κάποιες αποσπασματικές ακροάσεις του παρελθόντος, υπάρχει πολύ μεγάλη εξέλιξη τουλάχιστον στον τομέα της παραγωγής.
Αυτό λοιπόν που υπάρχει εδώ είναι μία ανηλεής black metal επίθεση. Μπορεί η αρχική μελωδία του πρώτου κομματιού “A Symbol Of Acrimony” να ξεγελάει λίγο, αλλά μετά υπάρχει μόνο μαυρίλα, ασταμάτητο riffing, blastbeats και φωνητικά “τίγκα” στο μίσος. Βέβαια, το album δεν είναι μόνο κοπάνημα. Για παράδειγμα, το ομώνυμο “Ichor (The Rebellion)” είναι περισσότερο mid-tempo και στη μέση του έχει ένα σημείο με πλήκτρα και απαγγελία.
Το “Diety” αν και ξεκινάει δυνατά, έχει και αυτό ένα σημείο στο οποίο η ταχύτητα πέφτει και τα φωνητικά μπορείς να τα πεις και μελωδικά. Υπάρχει και ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα με το ακουστικό “…And Then The Fall” ενώ το πιο ιδιαίτερο της κυκλοφορίας είναι σίγουρα το “Doom Upon Doom…” το οποίο και κρατάει πάνω από εφτά λεπτά.
Τα ελάχιστα μελωδικά σημεία σε riffs και φωνητικά που υπάρχουν, σε καμία περίπτωση δεν παρεκκλίνουν από το γενικό κλίμα της κυκλοφορίας καθώς διατηρούν τη μαυρίλα που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Βέλγοι. Ένα γρήγορο (σ.σ.: κατά κύριο λόγο) και ωμό album, ιδανικό για όσους θέλουν το black metal τους σκοτεινό και μισανθρωπικό.
6.5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
