Το ποιος είναι και τι σπουδαία πράγματα έχει κάνει στην καριέρα του ο Στρατηγός, το ξέρουν όλοι όσοι ακούνε metal. Ή θα έπρεπε να το ξέρουν. Σε μια χρονιά λοιπόν που οι συναυλίες πήγαν κουβά, ο τεράστιος Γερμανός τραγουδιστής βρήκε την ευκαιρία να ηχογραφήσει ένα live CD/DVD στη γειτονική Βουλγαρία. Το μέρος ήταν το Plondviv, η ημερομηνία 18 Σεπτεμβρίου του 2020 και ο χώρος ένα παλιό (προφανώς) ρωμαϊκό αμφιθέατρο μπροστά σε 2500 κόσμο, κάτι που το κάνει μία από τις μεγαλύτερες (βάσει προσέλευσης) συναυλίες παγκοσμίως για το συγκεκριμένο έτος.
Ο ίδιος στην ηχογράφηση αναρωτιόταν αν θα ήταν η μόνη συναυλία για το 2020. Τελικά έπαιξε άλλη μία δυο μήνες μετά στη Γερμανία. Τι ακριβώς μας προσφέρει λοιπόν το εν λόγω live album; Μάλλον κάτι που μόνο οι φανατικοί της μπάντας θα θέλουν να ασχοληθούν, ενώ πέφτει και σε ένα πολύ μεγάλο ατόπημα κατά τη γνώμη μου. Το οπτικό μέρος δεν το έχω δει, αφού μας ήρθε μόνο το ακουστικό και τα λίγα επίσημα videos που έχουν βγει δεν μπορούν να μου δώσουν ολοκληρωμένη εικόνα.
Εδώ θα ακούσουμε είκοσι ένα τραγούδια με συνολική διάρκεια δύο ώρες και είκοσι λεπτά. Τη μερίδα του λέοντος έχει φυσικά το τελευταίο του studio album “Steelfactory” με έξι αντιπροσώπους. Συνολικά εκπροσωπούνται μόνο οι μισοί από τους δεκαέξι προσωπικούς δίσκους που έχει βγάλει ο Στρατηγός, κάτι που όπως και να το κάνουμε είναι αναπόφευκτο με τέτοια δισκογραφική παρουσία που έχει. Κορυφές για εμένα ο ύμνος “Metal Machine”, το πολύ μελωδικό “Rose In The Desert” και η φοβερή εκτέλεση του “One Heart One Soul”.
Το κοινό ακούγεται αρκετά να συμμετέχει και η μπάντα φυσικά παίζει άψογα επί σκηνής. Άλλο ένα θετικό είναι ότι φαίνεται να μην πήρε διορθώσεις στο studio, αφού αρκετά φάλτσα και σπασίματα στη φωνή του Udo ακούγονται εδώ κι εκεί, κάτι που το κάνει πιο αληθινό και ειλικρινές από άλλους που διορθώνουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Μη φανταστείτε βέβαια ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει καθόλου ο άνθρωπος, για τα 69 του χρόνια ακούγεται ακμαιότατος.
Δυστυχώς δεν λείπουν και τα πάντα εκνευριστικά για εμένα solos (drums και μπάσο εδώ), τα οποία είναι και κολλητά το ένα με το άλλο χαλώντας πολύ τη ροή του δίσκου και στερώντας άλλα δύο κανονικά τραγούδια από τη λίστα. Ναι, ξέρω ότι χρησιμεύουν για να ξεκουράζεται η μπάντα και κυρίως ο τραγουδιστής αλλά νισάφι πια. Ακόμα και αν παίζονται, δεν έχει κανένα νόημα να μπαίνουν στην κυκλοφορία και να κουράζουν τον ακροατή.
Και πάμε στο ατόπημα. Έχουμε και τραγούδια των Accept. Πέντε στο σύνολο. Για όσους δε θυμούνται, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν θα τα ξαναέπαιζε ζωντανά γι’ αυτό είχε κάνει και την μεγάλη περιοδεία όπου «αποχαιρετούσε» αυτή την περίοδο στην καριέρα του. Να σου όμως που αναθεώρησε. Μήπως επειδή δεν είχε τα εισιτήρια που περίμενε, όπως στη χώρα μας για παράδειγμα; Και δεν είναι μόνο αυτό αλλά τα τιτάνια “Princess Of The Dawn”, “Metal Heart” και “Balls To The Wall” κρατάνε συνολικά μισή (!) ώρα, αφού ως συνήθως τραβιούνται στο έπακρο για να συμμετέχει ο κόσμος με τα κλασικά «ωωωω», χωρίς να μπορείς να τα απολαύσεις όπως πρέπει.
Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για ένα κειμήλιο λόγω του ότι ηχογραφήθηκε σε μία πρωτόγνωρη περίοδο για τη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, όπου οι μουσικοί είδαν να τους στερείται το βασικό τους εισόδημα, τα εισιτήρια. Καθαρά στο μουσικό κομμάτι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ καλύτερα αν έλειπαν αυτά που ανέφερα πιο πάνω. Δεν είναι το καλύτερο live album εκεί έξω, δεν είναι καν το καλύτερο live album του Udo. Προσωπικά πάντως θα ψάξω και το DVD για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ.
7/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
