Βαρέθηκα. Και μετά γούσταρα. Αλλά μετά ξανά βαρέθηκα. Οι Windom End που λες είναι μία progressive μπάντα και λίγα λέω. Ο δίσκος έξι κομμάτια έχει και τα δύο είναι δεκάλεπτα. Δεν είναι άσχημα και στην πραγματικότητα μου άρεσαν κάπως παρ’ όλο που αποφεύγω τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, καθώς συνήθως επαναλαμβάνονται σε τραγικά επίπεδα (αυτό θα το συζητήσουμε μόλις πέσει στα χέρια μου ένας πραγματικά progressive δίσκος).
Ναι που λέτε το EP αυτό, που φτάνει τα σχεδόν πενήντα λεπτά, έχει μέσα του πολύ όμορφα και ενδιαφέροντα τραγούδια. Θεωρώ πως είναι ό,τι πρέπει για κάποιον που θα ήθελε να πειραματιστεί μέσα στο φάσμα της progressive μουσικής, χωρίς να μπει κατ’ ευθείαν στα πολύ βαθιά. Και αυτό γιατί κάθε τραγούδι, αγγίζει και ένα διαφορετικό είδος.
Το πρώτο ας πούμε (και το πιο βαρετό κατά την άποψή μου) είναι πολύ πειραματικό. Το δεύτερο πιο power. Στο τρίτο πλέον, μιλάμε για πραγματικό progressive, όποιος το ακούσει θα καταλάβει. Το τέταρτο είναι μία πανέμορφη μπαλάντα, η οποία μου θύμισε υπερβολικά πολύ τις μπαλάντες των Pain Of Salvation. Την ερωτεύτηκα κατευθείαν. Το πέμπτο είναι λίγο πιο rock και για το τέλος άλλο ένα δεκάλεπτο, κυρίως οργανικό κομμάτι που για να λέμε αλήθειες με κούρασε.
Πάντως μου άρεσε το μοτίβο που ακολούθησαν στον δίσκο. Το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι έχουν τη μεγαλύτερη διάρκεια και στην μέση είναι το δίλεπτο (μα γιατί τα καλά να κρατάνε τόσο λίγο…). Γενικά δεν απογοητεύτηκα τόσο αλλά τα δύο μεγαλύτερα τραγούδια του δίσκου με έκαναν να βαρεθώ αρκετά. Πιστεύω ότι αν είχε περισσότερα κομμάτια θα ήταν πιο ενδιαφέρων.
Αλλά ας μην κάνουμε εικασίες, στην τελική κρίνουμε αυτό που έρχεται στα χέρια μας. Ελπίζω να πάει τουλάχιστον όσο καλά μπορεί να πάει, για όσους δεν τον κλείσουν στο πρώτο κομμάτι. Ας πάτε κατευθείαν στο τρίτο παιδιά.
6/10
Μαρία Κανελλάκη
[email protected]
