Οι Wratheon είναι το προσωπικό project του ομώνυμου καλλιτέχνη και το EP “Black Thrash Mass” αποτελεί μέχρι στιγμής τη μοναδική τους κυκλοφορία. Δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για το συγκρότημα και τον μουσικό πίσω από αυτό στο Δελτίο Τύπου ή το διαδίκτυο. Τακτική που φαντάζομαι ότι έγινε σκοπίμως, κατά τη συνήθη πρακτική μπαντών τέτοιας ηχητικής κατεύθυνσης. Ο Αμερικάνος παίζει ένα υβρίδιο black με thrash metal που χρωστάει πολλά στη νορβηγική σκηνή δύο δεκαετιών πίσω, τους Carpathian Forest και την προσωπική δισκογραφία του Abbath.
Με μια πρώτη ακρόαση εντοπίζεται μια ενδιαφέρουσα δουλειά στον τομέα των φωνητικών, κάποια μικροπροβλήματα στα τύμπανα κι ένα κάπως προβλέψιμο συνθετικό μοτίβο, αν έχεις ακούσει έστω και μισή φορά το “Skjend Hans Lik” στη ζωή σου. Δεν είναι κακό, παρά τις μικροαστοχίες έχει γίνει αξιοπρεπής δουλειά στους περισσότερους τομείς, αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχει κάτι τέτοιο να προσφέρει, δεδομένης της χρονικής στιγμής που μας παρουσιάζεται.
Το καλύτερο κομμάτι της κυκλοφορίας είναι αναμφίβολα το “With Crimson Eyes”, όχι γιατί διαφοροποιείται σημαντικά από τα υπόλοιπα αλλά γιατί η γνωστή συνταγή φαίνεται να πετυχαίνει λίγο παραπάνω εδώ. Η οποία συνταγή είναι γνωστή από καταβολής κόσμου: μεσαίες ταχύτητες, blast beats και χαρακτηριστικές μελωδικές μπασογραμμές. Η παραγωγή βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η πλάστιγγα άλλοτε γέρνει προς το black metal, όπως στο προαναφερθέν κομμάτι κι άλλοτε προς το blackened thrash (“A Fire Burns”).
Σαν περιεχόμενο πρόκειται για χορταστικότατο πακέτο, καθώς περιέχει πέντε κομμάτια και διαρκεί περίπου ένα τέταρτο της ώρας. Το τέταρτο “Life” είναι ορχηστρικό και διαθέτει μια πλουσιότερη των υπολοίπων μουσική παλέτα που ξεφεύγει σε στιγμές από τα στενά όρια του blackened thrash και λοξοκοιτάει το post-rock αλλά επιστρέφει γρήγορα στο ύφος των Exodus. Στο “Inescapable Null” που κλείνει ο δίσκο έχουμε την πιο ξεκάθαρη επιρροή από τον Abbath. Κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα, ότι δηλαδή σου δημιουργεί περισσότερο την όρεξη να ξανακούσεις για παράδειγμα το εξαιρετικό τελευταίο πόνημα του Νορβηγού “Outstrider”, παρά τον ίδιο το δίσκο άλλη μια φορά.
5,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
