[Option A]
Χαράς Ευαγγέλια για ημάς τους παλαιούς hard rockers στο άκουσμα της δισκογραφικής επιστροφής των Γερμανών έπειτα από έξι ολάκερα χρόνια. Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία της μπάντας, θα βρεις αναρίθμητους hard rock ύμνους και δίσκους-μνημεία όπως τα τρία albums επί εποχής Andi Deris αλλά και τα εκπληκτικά “Electrified”, “Sonic Dynamite” της μεταγενέστερης περιόδου με πιο πρόσφατα τα τουλάχιστον αξιοπρεπή “Thunderdome” και “In10sity” με το τελευταίο να αποτελεί παρά τις άκρως αντίθετες απόψεις εκ των κορυφαίων κυκλοφοριών της μπάντας για τον γράφοντα. Με τρία τόσο πολυάσχολα μέλη σαν τους κυρίους Ward, Readman και Zafiriou ήταν αδύνατον για τη μπάντα να δισκογραφεί τόσο συχνά όσο παλαιότερα. Τα αναρίθμητα projects των τριών αυτών ισχυρών προσωπικοτήτων δυστυχώς μπήκαν σε προτεραιότητα με αποτέλεσμα οι Pink Cream 69 να μπουν για αρκετό καιρό στον πάγο και ο τελευταίος να αποχωρήσει για να ασχοληθεί με τους Unisonic αλλά και με την καριέρα του ως manager συγκροτημάτων. Το “Ceremonial” έρχεται σε ένα κομβικό σημείο για την πορεία της μπάντας και έως ένα σημείο καταφέρνει να τη κρατήσει ζωντανή. Για όσους τους έχουν ζήσει από παλιά ξέρουν πολύ καλά τι θα ακούσουν. Δεν υπάρχουν τα τραγούδια-κράχτες, τα πάντα είναι στη θέση τους και το album κυλάει ομαλά ως το τέλος του, πράγμα που για μένα τουλάχιστον είναι ενοχλητικό. Για αυτούς που έρχονται σε πρώτη επαφή με τη μπάντα πιθανότατα θα βρουν και θα ακούσουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα εδώ, λαμβάνοντας τα ερεθίσματα εκείνα που χρειάζονται ώστε να αναζητήσουν και την υπόλοιπη δισκογραφία των Pink Cream 69 χτυπώντας φλέβα χρυσού. Περνώντας στο τεχνικό μέρος της υπόθεσης εκτός από την προσθήκη του Chris Schmidt (ex-Sunstorm, ex-First Signal) τα πάντα λειτουργούν ρολόι. Στο συνθετικό κομμάτι εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος πως τέτοια τραγούδια έχουμε ακούσει αρκετά τα τελευταία χρόνια στις δουλειές του Dennis Ward και από τους Place Vendome αλλά και από τους πιο πρόσφατους Unisonic, γεγονός που με κάνει να ανησυχώ για πιθανή συνθετική του στασιμότητα. Τι καινούριο μπορούν να δώσουν οι Pink Cream 69 εν έτη 2013; Από πολλά έως τίποτα απολύτως λέω εγώ. Ακούγοντας το εναρκτήριο “Land of Confusion” που ακολουθείται από τα “Wasted Years” και “Special”, η αλήθεια είναι πως ενθουσιάστηκα περιμένοντας ανάλογη συνέχεια η οποία δυστυχώς δεν έρχεται στα επόμενα τραγούδια τα οποία κατά τη ταπεινή μου άποψη πάντα, κάποια είναι αρκετά καλά και κάποια απλά “ok, πάμε παρακάτω”. Το “Ceremonial” δείχνει τους Pink Cream 69 σε μια κατάσταση του τύπου “ok, ας πάμε να κάνουμε ένα ακόμα album” και όχι “ας βγάλουμε ένα album που θα τα γαμήσει όλα”, γεγονός που με χαλάει απίστευτα. Μετά τη πολύχρονη απουσία τους περίμενα μια μπάντα διψασμένη να πρωταγωνιστήσει και να τσακίσει κόκαλα, εδώ όμως βλέπεις πέντε ικανά για τα πάντα άτομα που απλά κάνουν τη δουλειά τους. Ο δίσκος σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός, δεν είναι όμως και ο δίσκος που περίμενα μετά το εξαιρετικό “In10sity”. Να περάσει ο επόμενος….
7/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[Option B]
Για τους πολύ οικείους στο χώρο του Γερμανικού heavy rock, οι Pink Cream 69 δε χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις. Στην πάνω από 20ετή πορεία τους στο χώρο ακολούθησαν πολλές διαφορετικές επιλογές και δοκίμασαν αρκετές φόρμουλες. Άλλες καλές, άλλες κακές. Το φετινό -ενδέκατο στη σειρά- album με τίτλο “Ceremonial” μπορεί και να θεωρηθεί ως εορτή καθώς, σύμφωνα με το Dennis Ward, για πρώτη φορά συμπυκνώνονται όλες οι επιρροές της μπάντας σε μία δουλειά. Δυστυχώς, ο νέος τους δίσκος σηματοδοτεί και την αποχώρηση ενός εκ των ιδρυτικών μελών, του δικού μας Κώστα Ζαφειρίου στα drums, λόγω του βεβαρυμμένου προγράμματός του ως manager. Αντικαταστάτης ένας πολύ καλός δεξιοτέχνης στο πρόσωπο του Chris Schmidt, τον οποίο απολαύσαμε όταν έδινε ρυθμό στα κομμάτια των Sunstorm και First Signal (ποτέ δεν τους ξεχνάω!) με άκρως εντυπωσιακό τρόπο. Ας γυρίσουμε πίσω στο νέο album όμως. Για κάποιον που έχει ακούσει στο παρελθόν δουλειές των Pink Cream 69, το “Ceremonial” θα του φανεί πολύ αδύναμο. Και εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς τους “κάποιους”. Ο ήχος όσο πάει και γίνεται όλο και πιο “αμερικανιζέ”, χάνοντας έτσι αυτή τη σκληράδα που διέθετε σε καταπληκτικά albums όπως ήταν τα “Electrified” (1998) και “Thunderdome” (2004). Το rock ύφος διατηρείται και αυτή τη φορά, χωρίς όμως να τρελαίνει ιδιαίτερα, ενώ σε συνθέσεις τύπου “Special” και “Big Machine” μου έφεραν στο μυαλό τους καλούς Jaded Heart, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα πολλαπλά projects στα οποία συμμετείχε ο David Readman είναι φανερό πως άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα κομμάτια, κι ας μη θέλει σε δηλώσεις του να το παραδεχτεί. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο το “Ceremonial” δεν υστερεί, είναι σίγουρα ο ρυθμός που μας παραδίδει το νεοαφιχθέν μέλος. Ανεβάζει πολύ τα κομμάτια, είτε πρόκειται για road trip μπαλάντα (“Passage Of Time”, “King For One Day”), είτε για πιο 80’s στιγμές (“Let The Thunder Roll”, “I Came To Rock”). Μπορεί να κρύβεται και η Frontiers πίσω από αυτή τη μπερδεμένη προσέγγιση, αλλά ως μεμονωμένο album, το “Ceremonial” σίγουρα δε διστάζει να δώσει στους ακροατές του είδους τη μελωδία που αποζητούν. Ως album που συνεχίζει τη δισκογραφική καριέρα των Pink Cream 69 όμως, έχουν υπάρξει και πολύ καλύτερες στιγμές.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
