Ναι, θα με πείτε περίεργο αλλά πίνω νερό στο όνομα του Mark Zonder και ο τύπος έχει ιδέες για grooves εκτός του γνωστού σύμπαντος! Λογικό είναι, λοιπόν, η αποχώρησή του να μου έκατσε κάπως, κυρίως επειδή τα grooves που έπαιζε στους Fates στιγμάτισαν σχεδόν όλα τα κομμάτια τους από τη στιγμή που μπήκε στη μπάντα αυτή. Με αυτά και με αμείωτο κέφι λοιπόν, ακούγοντας το εντέκατο album τους, είχα ανάμεικτα συναισθήματα.
Από τη μία, είναι καταπληκτικό. Πιο τεχνικό από ποτέ, με περισσότερες κιθάρες, περισσότερη αγριάδα και αρκετές αλλαγές ρυθμών και μελωδιών για να κάνουν κάθε οπαδό του progressive metal να τρίβει τα χέρια του! Ο Bobby Jarzombek κάνει το studio ντεμπούτο του εδώ με τους Fates και, όντας περισσότερο metal νοοτροπίας, δίνει ρέστα μαζί με το Joey Vera, οι οποίοι σπέρνουν στο rhythm section. Ναι, είναι περισσότερο μεταλλικό το ηχόχρωμα από πριν αλλά ταιριάζει απόλυτα με το πιο σκοτεινό ύφος του δίσκου αυτού.
Ειδικά το “O Chloroform” με πήγε πίσω στις μέρες των OSI (δεν είναι βέβαια και τόσο περίεργο, ο Kevin Moore έχει γράψει τους στίχοι σε αυτό). Επίσης, η επιστροφή του Frank Aresti, ο οποίος παίζει solos σε διάφορα κομμάτια (“And Yet It Moves”, “Kneel And Obey” κ.ά.) δίνει ακόμα περισσότερο βάρος σε αυτήν την κυκλοφορία. Ο Alder βέβαια έχει χάσει λίγο το κάρμα του (και την έκτασή του), δίνοντας περισσότερο βάρος στην ερμηνεία. Από την άλλη, λείπει ο Zonder ρε παιδιά…
9/10
Στέλιος Παύλου
[email protected]
