Πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη που έχω την άποψη ότι οι άλλοτε αγαπητοί In Flames τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει την κάτω βόλτα σε μία προσπάθεια να αποκτήσουν πιο εμπορικό, mainstream αν θέλετε, ήχο. Μετά το μέτριο, κατά την γνώμη μου, “A Sense Of Purpose” ήρθε η κρίσιμη ώρα για τον διάδοχό του, τον δέκατο κατά σειρά δίσκο της μπάντας. “Sounds Of A Playground Fading” ο τίτλος αυτού του album, που έχει βασικό χαρακτηριστικό του την αποχώρηση του Jesper Strömblad, τελευταίο από τα αρχικά μέλη της μπάντας, που αποσύρθηκε λόγω προβλήματος αλκοολισμού.
Παρά αυτή την αλλαγή όμως, αυτό που θα ακούσετε εδώ, είναι δεκατρία κομμάτια με έναν οικείο ήχο, που δεν νομίζω να χρειάζεται να σας περιγράψω αφού μιλάμε για την συγκεκριμένη μπάντα που όλοι γνωρίζετε. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει ιδιαίτερη διαφορά στις καινούριες τους συνθέσεις, ίσως να υπάρχουν σε λίγο μεγαλύτερο ποσοστό τα μελωδικά σημεία αλλά το θέμα είναι ότι πέρα από το εναρκτήριο τραγούδι, το ομώνυμο “Sounds Of A Playground Fading”, δεν κατάφερε να με κερδίσει κάτι άλλο από όσα ακολούθησαν.
Σίγουρα υπάρχουν καλές στιγμές και η παραγωγή είναι πολύ καλογυαλισμένη και καθαρή και το artwork πολύ όμορφο, έχω την αίσθηση όμως ότι τους λείπει η έμπνευση που είχαν παλιότερα. Μετά από αρκετές ακροάσεις, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα με την προηγούμενη δουλειά τους. Δεν είναι άσχημο, ίσα ίσα, αλλά με δεδομένο ότι αυτή η μπάντα έχει γράψει κομμάτια που είναι κλάσεις ανώτερα από αυτά εδώ, είναι κάπως «λίγο» για το όνομα των In Flames και δεν νομίζω να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα.
6,5/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
[email protected]
